Στην ηλικία των 28, έκανα παιδί και βρέθηκα ως η μόνη μητέρα στην παρέα μου. Οι φίλες μου εξακολουθούσαν να είναι στη φάση που ήμουν δύο χρόνια πριν: Που θα πάμε; Ποιόν θα φλερτάρουμε; Τι θα φορέσουμε; Αυτό δεν σημαίνει ότι ήμασταν χαζοβιόλες, απλά όταν δεν έχεις παιδί τα ενδιαφέροντά σου επικεντρώνονται στο πως θα περάσεις εσύ καλά. Είναι μια φυσιολογική και ανθρώπινη περίοδος, την οποία αναπολώ και είναι καλό να τη ζήσει κανείς ώστε να έχει πολλές αναμνήσεις ανεμελιάς, οι οποίες όμως μειώνονται δραματικά όταν γίνεσαι γονιός.
Όταν έγινα λοιπόν μητέρα, προσπάθησα να διατηρήσω τις φιλίες μου με τις φίλες μου, καθώς είχαμε πολλές κοινές αναμνήσεις και ενδιαφέροντα που μπορούσαν να κρατήσουν αυτή τη σχέση ζωντανή. Όμως, αντιμετώπισα μια διαφορετική άποψη από την παρέα για το τι σημαίνει να έχεις παιδί.
Ήταν φορές που βγαίναμε όλες μαζί και εγώ είχα το παιδί μαζί μου. Ο μικρός ήταν περίεργο και άπλωνε τα χέρια του σε ό,τι τον περιέργαζε. Έτσι, δεν δίσταζε να σκουπίζει με τις παλάμες του το δάπεδο κάθε καφετέριας ή εστιατορίου που καθόμασταν. Εγώ πάντα προσπαθούσα να τον ελέγχω, να του σκουπίζω τα χέρια και να τα απολυμαίνω. Τότε άρχισαν οι ειρωνείες από τις φίλες μου, κάτι που με εκνεύριζε. Παρατηρούσα ότι υπήρχε η άποψη ότι δεν έπρεπε να επιμείνω στο να έχει αυτή τη συμπεριφορά ο μικρός μου. Αυτοί είναι μικροί και πρέπει να εξερευνήσουν τον κόσμο, μου έλεγαν.
Άλλη μια κατάσταση ήταν όταν πηγαίναμε μαζί για βόλτα με το αυτοκίνητο. Μία από τις φίλες μου έπιμνε να πάρει το παιδί στην αγκαλιά της στο πίσω κάθισμα, αντί να το βάλει στο κάθισμα του και να δέσει τη ζώνη ασφαλείας. Κάθε φορά έδινα μάχη να εξηγήσω ότι το παιδί πρέπει να καθίσει στον καθισμό και να είναι δεμένο με τη ζώνη του. Ωστόσο, αυτή απλά απαντούσε ότι θα φοράει εκείνη ζώνη, όμως δεν με αντιλάμβανονταν ότι ένα απότομο φρενάρισμα μπορεί να το ρίξει από τα χέρια της.
Υπήρχαν και άλλες στιγμές, όπου αναρωτιόμουν γιατί είμαι εδώ μαζί τους. Είμαι η πρώτη που λέω ότι έχεις δικαίωμα να έχεις γνώμη για τα παιδιά των άλλων. Ωστόσο, με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι όταν δεν έχεις παιδί είναι καλό να σκέφτεσαι πριν μιλήσεις, γιατί μπορείς να μην έχεις απόλυτη εικόνα της γονεϊκής εμπειρίας.
Δεν προσπαθώ να επιδείξω μια ιδανική εικόνα μητρότητας, δεν χρειάζομαι αποδείξεις αφοσίωσης και δεν απαιτώ να με κατανοήσουν όλοι. Ακόμα και όταν γελάμε γι αυτό, πάντα όμως τα παιδιά θέλουν ένας επιπλέον βαθμό φροντίδας και προσοχής. Αν η εικόνα που προσπαθώ να δώσω ως μητέρα δεν ταιριάζει με αυτή που ο καθένας έχει σχηματίσει για τον εαυτό του, τότε ας μην ανησυχείτε. Απλά ζητώ από τις φίλες μου, που αγαπώ, να μην με κρίνουν στο νέο ρόλο μου, ειδικά όταν δεν τον έχουν βιώσει. Γιατί τελικά, το να μιλάς για άλλους γονείς είναι εύκολο, αλλά το να είσαι γονιός όχι τόσο εύκολο.
Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου
