Όταν τον Μάιο του 2018, η ψυχοθεραπεύτρια Διονυσία Γιαννοπούλου ανακοίνωσε στα παιδιά της ότι πάσχει από καρκίνο του μαστού, η ζωή της έπαθε κατακλυσμό. Εκείνη που συνήθιζε να βοηθάει τους άλλους, ξαφνικά βρέθηκε στην θέση της να ζητά βοήθεια. Ακολουθώντας τα στάδια της άρνησης, του θυμού, της θλίψης και της αποδοχής, η Διονυσία μεταμορφώθηκε. Οι στιγμές που θεωρούσε συνηθισμένες και δεδομένες αποκάλυψαν το μεγαλείο τους, ενώ άνθρωποι που προηγουμένως αγνοούσε εμφανίστηκαν στη ζωή της γεμάτοι γενναιοδωρία. Το σώμα της επίσης εμφάνισε μια νέα ομορφιά και μαγεία στα μάτια της. Αυτό το ταξίδι για την ανάρρωση και την αναγέννηση αφήνει ίχνη ανεξίτηλα μέσα της, με κάθε εμπειρία να ανοίγει την πόρτα για μια επανεκτίμηση και κάθε δοκιμασία να αποτελεί ένα μάθημα. Η Διονυσία μοιράζεται τα μαθήματα αυτά μέσα από το βιβλίο “Ανθίζοντας”, ως κάποιος που δοκιμάστηκε και επέζησε για να μοιραστεί την ιστορία της – μια ιστορία ελπίδας και γιορτής της ζωής που μπορεί να μάθει πολλά σε καθέναν από εμάς
Πώς μιλάμε στα παιδιά μας για την αρρώστια είναι ένα σημαντικό ζήτημα. Τα παιδιά, με τον δικό τους τρόπο, αντικατοπτρίζουν τα συναισθήματα της μητέρας. Αν η γυναίκα που πάσχει έχει την ειλικρίνεια να εκφράσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά της στα παιδιά της, τότε θα τους διδάξει ότι η ασθένεια είναι μέρος της ζωής και ότι είναι φυσιολογικό να νιώθουμε αρνητικά συναισθήματα και να τα αντιμετωπίζουμε σταδιακά. Μέσα από αυτήν τη δύσκολη φάση, μπορούμε να δείξουμε στα παιδιά ότι η μαμά έχει και ευάλωτες πλευρές και ότι αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Δεν χρειάζεται πάντα να είμαστε δυνατοί και τέλειοι, αλλά ανθρώπινοι! Αυτή είναι η περίοδος που μπορούμε να ανταλλάξουμε νοιάξιμο, φροντίδα και αγάπη μεταξύ μητέρας και παιδιών. Φυσικά, πρέπει να αποφεύγουμε να εκμεταλλευόμαστε το ενδιαφέρον των παιδιών και να τα χρησιμοποιούμε ως νοσοκόμους μας ή ψυχολόγους, ή ακόμα και να τα κρατούμε κοντά μας από φόβο μην πάθουμε κάτι. Αυτό θα τα υπερφορτώσει και θα τα πιέσει να μεγαλώσουν πριν από την ώρα τους, αφήνοντας πίσω τις παιδικές τους ανάγκες ανεκπλήρωτες. Αυτό μπορεί να έχει συνέπειες για την ενήλικη ζωή τους. Μπορεί να υπάρξουν παιδιά που φοβούνται την αλλαγή και αντιδρούν με θυμό, ανασφάλεια και φόβο για το μέλλον. Είναι σημαντικό να εκπαιδεύσουμε όλα τα μέλη της οικογένειας μας, να εκφράζουν και να διαχειρίζονται τα δύσκολα συναισθήματα και να τα μετατρέπουν με πίστη και ελπίδα. Όσο πιο γρήγορα εμπεδώσουμε εμείς ως γονείς την ασθένεια, τόσο γρηγορότερα θα την εμπεδώσουν και τα παιδιά μας. Αυτή είναι μια υπέροχη ευκαιρία να τους δείξουμε ότι πρέπει να απαλλαγούμε από τις φόβους πεποιθήσεις για την ασθένεια και να τους εκπαιδεύσουμε με νέες προκλήσεις που λένε ότι “η ασθένεια είναι μια κλίμακα προόδου και μια ευκαιρία για θεραπεία και αγάπη για τον εαυτό μας”.
Αυτά είναι μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο “Ανθίζοντας: Το ταξίδι μιας ψυχοθεραπεύτριας από τον καρκίνο στην ίαση” της Διονυσίας Γιαννοπούλου που προσφέρει μια ιστορία ελπίδας και γιορτής της ζωής, με πολλά μαθήματα για καθέναν από εμάς.
