Οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε με την ιδέα ότι πρέπει να αρέσουμε σε όλους γύρω μας. Έχουμε εξαχθεί σε ένα σύστημα κοινωνικών κανόνων που μας ωθεί σε αναζήτηση παντού για την καθολική αποδοχή. Μέσα σε αυτόν τον λαβύρινθο ανθρώπινης ύπαρξης, ζούμε με μια σταθερή αγωνία – εμείς είμαστε όντα που αναζητούν αδιάκοπα την έγκριση από τους άλλους. Ωστόσο, αυτό το άγχος είναι ένα Σισύφειο έργο που δεν μπορεί να επιτευχθεί.
Είναι σημαντικό να εξετάσουμε αναλυτικά την προέλευση, τις επιπτώσεις και τις εναλλακτικές λύσεις σε αυτήν την αναζήτηση έγκρισης. Η κατάστασή μας, που χαρακτηρίζεται από μια αίσθηση κοινωνικού ανήκειν, μας κατατρύχει να αναζητήσουμε την αποδοχή. Κάποτε ήταν αναγκαίο για την επιβίωση, αλλά τώρα έχει μετατραπεί σε μια ατελείωτη προσπάθεια να επιτύχουμε την εξωτερική επικύρωση. Και η ψηφιακή εποχή έχει ενισχύσει αυτήν την αναζήτηση, δίνοντάς μας μετρήσιμα μέσα για να αξιολογήσουμε την κοινωνική μας αξία.
Το δίλημμα στο επίκεντρο αυτής της αναζήτησης είναι η σύγκρουση ανάμεσα στην αυθεντικότητά μας και την συμμόρφωση προς τα κοινωνικά πρότυπα. Ο αγώνας αυτός προκαλεί υπαρξιακή ασυμφωνία. Ενσωματωμένη σε αυτήν την αναζήτηση είναι ο φόβος της απόρριψης, που πυροδοτεί έναν πρωταρχικό φόβο κοινωνικής εξορίας. Το φάντασμα της απόρριψης κυνηγά την αυθεντικότητά μας και προτρέπει την συμμόρφωση σε βάρος της προσωπικής αλήθειας.
Η ανεξάρτητη αυθεντικότητα μας πέφτει θύμα της ατελείωτης αναζήτησης για έγκριση. Η προσέγγισή μας στην κοινωνική ύπαρξη αρχίζει να διαβρώνει την προσωπική μας αλήθεια και να καταπίνει τη μοναδική φωνή μας, αντικαθιστώντας την με τα κοινωνικά πρότυπα. Αυτή η απώλεια του εαυτού μας καλλιεργεί υπαρξιακό άγχος και δυσαρέσκεια.
Αντιμετωπίζοντας αυτήν την κατάσταση, φιλοσοφικά βλέπουμε την αγκαλιά της αυθεντικότητας ως αντίδοτο στο άγχος της έγκρισης. Η αληθινή ζωή σημαίνει να αναγνωρίζουμε και να αποδεχόμαστε την πολλαπλότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και ότι δεν χρειάζεται να είμαστε αρεστοί σε όλους. Παράδοξα, η απελευθέρωσή μας βρίσκεται στην ίδια την απόρριψη. Η απόρριψη δεν είναι ένδειξη αποτυχίας αλλά μάλλον ένδειξη αυθεντικότητας.
Καθ’ όλη τη διαδρομή αυτής της αναζήτησης, η αυτοσυμπόνια παραμένει ως μια παρηγοριά. Είναι η αναγνώριση της εγγενούς αξίας μας, ανεξάρτητα από τις εξωτερικές κρίσεις του κόσμου.
Συνοπτικά, η φιλοσοφική διερεύνηση αυτού του άγχους να αρέσουμε σε όλους αποκαλύπτει μια βαθύτερη υπαρξιακή αναζήτηση για νόημα, αυθεντικότητα και αποδοχή του εαυτού. Αντιμετωπίζοντας τις άβολες αλήθειες σχετικά με τις επιθυμίες μας και αναπροσδιορίζοντας την προσέγγισή μας στην κοινωνική ύπαρξη, μπορούμε να βρούμε παρηγοριά και να ανακαλύψουμε την ομορφιά της ατομικότητάς μας, ξεκολλημένη από τις αλυσίδες της καθολικής αποδοχής.
