Τα “Χρυσά Βατόμουρα” είναι ένα ετήσιο κινηματογραφικό γεγονός που αναδεικνύει τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς. Η τελετή πραγματοποιείται στο Λος Άντζελες, την παραμονή των Όσκαρ, και οι νικητές λαμβάνουν ένα πολύ ιδιαίτερο βραβείο. Τα Χρυσά Βατόμουρα ξεκίνησαν ως μια αστεία ιδέα, αλλά έχουν γίνει ολοένα και πιο γνωστά και αποτελούν πλέον ένα σημαντικό μέρος της βιομηχανίας του κινηματογράφου.
Η ιδέα για τα Χρυσά Βατόμουρα προήλθε από τον αμερικανό δημοσιοσχετίστα Τζον Γουίλσον, ο οποίος οργάνωσε μια δεξίωση στο σπίτι του την παραμονή των Όσκαρ του 1981. Στη δεξίωση, ζήτησε από τους καλεσμένους να ψηφίσουν τη χειρότερη ταινία της χρονιάς. Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων έγινε στο πνεύμα της αυτοσαρκαστικής διάθεσης που επικρατούσε, και το “Can’t stop the music” αναδείχθηκε ως η χειρότερη ταινία της χρονιάς. Το όνομα “Χρυσά Βατόμουρα” προήλθε από τη φράση “blowing a raspberry”, η οποία στην αργκό σημαίνει λοιδορία και αποδοκιμασία
Το βραβείο των Χρυσών Βατομουρών αποτελείται από μια επίχρυση σύνθεση με ένα βατόμουρο σε μέγεθος μπάλας γκολφ, στερεωμένο πάνω από μια μπομπίνα κινηματογραφικού φιλμ. Τα βραβεία απονέμονται από τα μέλη του Ιδρύματος Χρυσών Βατομουρών, το οποίο αποτελείται από ανθρώπους του κινηματογράφου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης από διάφορες χώρες. Η πλειονότητα των νικητών δεν παρίσταται στην τελετή απονομής, καθώς αποφεύγουν την αρνητική δημοσιότητα που θεωρούν ότι θα λάβουν. Ωστόσο, υπάρχουν και κάποιοι που δεν διστάζουν να παρευρεθούν και να παραλάβουν το βραβείο τους, όπως οι ηθοποιοί Σάντρα Μπούλοκ και Χάλε Μπέρι, καθώς και ο σκηνοθέτης Πολ Βερχόφεν
Ενώ οι περισσότερες ταινίες που βραβεύονται είναι πραγματικά αποτυχημένες, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ορισμένοι καλλιτέχνες έχουν την τόλμη να εμφανιστούν και να δεχτούν το βραβείο τους, αν και αναγνωρίζουν την αμφιλεγόμενη φύση του. Επίσης, σπάνια έχει συμβεί ένας καλλιτέχνης να είναι υποψήφιος και για “Χρυσό Βατόμουρο” και για Όσκαρ την ίδια χρονιά. Αυτό έχει συμβεί μόνο σε λίγες περιπτώσεις, όπως το 1993 με τον συνθέτη Άλαν Μένκεν, το 1998 με τον σεναριογράφο Μπράιαν Χέλγκελαντ, και το 2010 με την ηθοποιό Σάντρα Μπούλοκ
Τα Χρυσά Βατόμουρα έχουν γίνει ένα γιορτινό γεγονός στον κινηματογραφικό κόσμο, καθώς μας υπενθυμίζουν την αξία της αυτοσάρκασης και του να μην παίρνουμε τον εαυτό μας και τον κινηματογράφο πολύ σοβαρά. Είναι ο τρόπος μας να γελάσουμε μαζί με τις αποτυχημένες ταινίες και να εκφράσουμε την αποδοκιμασία μας για αυτές. Έτσι, τα Χρυσά Βατόμουρα μας παρακινούν να απολαμβάνουμε περισσότερο την τέχνη και να μην την θεωρούμε τόσο σοβαρή υπόθεση.
