Στον λαβύρινθο της ζωής, υπάρχουν δυνάμεις και συμπεριφορές, εξωτερικές και αυτοεπιβεβλημένες, που μπορούν απατηλά να απομακρύνουν το φως από μέσα μας και να σκοτίσουν το πνεύμα μας. Η αναγνώριση αυτών των γενναίων συμπεριφορών είναι το πρώτο βήμα για να ανακτήσουμε τη φλόγα, τη δύναμη και την ελευθερία της ψυχής μας. Παρακάτω παρουσιάζονται έξι τέτοιες συμπεριφορές που πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί:
Συνεχής αυτοαναγκασμός:
Η σύγχρονη εποχή, ιδιαίτερα στην εποχή των social media, μας πλημμυρίζει με εικόνες φαινομενικά άριστων ζωών, επαγγελματικής επιτυχίας και σωμάτων. Το να πέσουμε στην παγίδα της ανελέητης αυτοσυγκρατημένης πίεσης να είμαστε τέλειοι μπορεί να είναι καταπονητικό. Αυτό το παιχνίδι που η επίτευξη ικανοποίησης είναι πάντοτε απρόσιτη και η αυτοεκτίμησή μας εξαρτάται από προσωρινά πρότυπα.
Συνεχής απαισιοδοξία:
Αν και είναι υγιές να είμαστε ρεαλιστές, το να βλέπουμε το ποτήρι με συνεχή απαισιοδοξία μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχή κάποιου. Η συνήθεια να περιμένουμε το χειρότερο ή να εμπλακούμε σε αρνητική αυτοσυζήτηση όχι μόνο καταστρέφει το παρόν αλλά μολύνει επίσης οποιαδήποτε μελλοντική χαρά με φόβο.
Με μίμηση και πολυτομείς:
Η ατελείωτη αναζήτηση επικύρωσης ή η προσπάθεια να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες όλων είναι μια εξαντλητική αποστολή. Είναι σαν να προσπαθούμε να γεμίσουμε ένα δοχείο με τρύπα με νερό. Σε αυτήν τη συνεχή προσπάθεια, η ταυτότητά μας θολώνει και η φωνή της ψυχής μας πνίγεται.
Παραμονή στο παρελθόν:
Το βάρος των παραπόνων και των προηγούμενων εμπειριών μπορεί να είναι συντριπτικό. Αρνούμενοι να αφήσουμε ή να συγχωρήσουμε, αλυσοδεμένοι με την πικρία του παρελθόντος, εμποδίζουμε την ανάπτυξη και τη χαρά μας. Η αληθινή ελευθερία και η ειρήνη βρίσκονται στην αποδέσμευση από αυτά.
Φόβος της αλλαγής:
Η αναμονή είναι ο αντίποδας της ανάπτυξης. Ένας υπερβολικός φόβος της αλλαγής ή μια αντίσταση για προσαρμογή μπορεί να παγιδεύσει το πνεύμα μας σε μια επαναλαμβανόμενη, θλιβερή κατάσταση. Η αγκαλιά της αλλαγής, από την άλλη πλευρά, επιτρέπει στην ψυχή μας να εξελιχθεί, να μάθει και να ζήσει τις αμέτρητες εκδοχές της ζωής.
Παραμέληση της ατομικής φροντίδας:
Η σταθερή θέση των αναγκών των άλλων πάνω από τις δικές μας ή η παραμέληση της προσωπικής ευημερίας (είτε αυτή είναι σωματική, συναισθηματική ή πνευματική) μπορεί να ξεπλύνει τη ζωντάνια της ψυχής μας. Η φροντίδα του εαυτού μας δεν είναι εγωιστική. Είναι απαραίτητη για τη διατήρηση μιας ισορροπημένης και λαμπερής κατάστασης.
Συμπέρασμα:
Οι γενναίες συμπεριφορές, συχνά απαρατήρητες και εξαπατηλές, έχουν τη δυνατότητα να μειώσουν τη φυσική λάμψη της ψυχής μας. Αναγνωρίζοντας και αντιμετωπίζοντας αυτές τις συμπεριφορές, μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι η ψυχή μας παραμένει ζωντανή, ανθεκτική και ευτυχισμένη. Ως φύλακες των πνευμάτων μας, είναι ευθύνη μας να τα αναπτύξουμε και να τα προστατεύσουμε από τις σκιές που επιδιώκουν να σβήσουν τη φλόγα τους.
