Ως μαμά, αναρωτιέμαι αν μπορώ να μιλήσω για την έννοια της αποδοχής. Ίσως να έχω αποδεχτεί πλήρως το γεγονός ότι γύρω μου υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικές πεποιθήσεις και απόψεις. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, αν πραγματικά αποδέχομαι τα πάντα. Και μετά από αυτήν τη μικρή εξομολόγηση μιας μαμάς, ας περάσουμε στο θέμα μας. Η έννοια της αποδοχής για τα παιδιά είναι μια αόρατη έννοια, δυσνόητη για το ευαίσθητο και μαγευτικό παιδικό μυαλό. Τα όρια μεταξύ του να αποδέχεσαι τον άλλον όπως είναι, αλλά όχι να δέχεσαι τα πάντα από αυτόν είναι εξαιρετικά ασαφή για τους ενήλικες μερικές φορές. Σε ένα παιδικό μυαλό, που είναι εύθραυστο λόγω του αυθορμητισμού και της φαντασίας του, η αποδοχή είναι κάτι αυτονόητο, αλλά ταυτόχρονα ξένο. Ωστόσο, έχω αποφασίσει να προσπαθήσω. Θα προσπαθήσω να μάθω στο παιδί μου να αποδέχεται αρχικά τους άλλους γύρω του, αλλά και τον εαυτό του για αυτό που είναι. Η δική μου προσπάθεια ξεκινά από τις συζητήσεις, χρησιμοποιώντας κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται, αλλά και από τα παραμύθια. Με μια τρυφερή ιστορία με αγαπημένους ήρωες, είναι πολύ πιο εύκολο να εξηγήσεις ένα θέμα. Αυτός είναι ένας ακόμα τρόπος για να κατανοήσω την έννοια της αποδοχής και να την μεταφέρω όσο το δυνατόν πιο απαλά στο μυαλό του 4χρονου γιου μου. Πρόσφατα, ανακάλυψα μερικά παραμύθια που τα διαβάζουμε συχνά και πιστεύω ότι βοηθούν στην κατανόηση της αποδοχής στο παιδί. Επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω μερικά από αυτά:
1. “Είσαι αστέρι, γκέκο!” της Bright Rachel: Ένα βιβλίο με υπέροχη εικονογράφηση που παρουσιάζει μια αστεία, αλλά ουσιαστική ιστορία. Μιλάει για το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας όταν είμαστε απομονωμένοι και πώς μπορούμε να γίνουμε αποδεκτοί από τους γύρω μας. Ο Γκόλντυ, ο πρωταγωνιστής, αποδέχεται απόλυτα τον εαυτό του όταν αντιλαμβάνεται τη σημασία της συλλογικότητας. Έτσι, μαθαίνει ότι η αποδοχή δεν πρέπει να είναι εξαναγκαστική. Ο Γκόλντυ το καταλαβαίνει και πιθανότατα και τα παιδιά να το καταλάβουν μαζί του.
2. “Σ’ αγαπώ όπως είσαι” του Ron van Maurik: Μια τρυφερή ιστορία για αληθινή αγάπη και φιλία μέσω της αποδοχής. Δύο διαφορετικά ζωάκια είναι τόσο ευτυχισμένα όταν είναι μαζί. Τι σημασία έχει, τελικά; Καθώς περνούν ένα υπέροχο χρόνο μαζί, δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο.
3. “Το Παιδί που Όνειρευόταν Δράκους” της Caryl Lewis: Ένα παραμύθι που σε κάνει να δακρύσεις. Η αποδοχή μπορεί να σε βοηθήσει να προχωρήσεις στη ζωή. Απαιτεί δουλειά, υπομονή και στο τέλος σου δίνει ένα μοναδικό συναίσθημα. Ο μικρός Άλμπι έχει φανταστικούς φίλους δράκους και μόνο αυτοί τον καταλαβαίνουν πλήρως. Τελικά, ο Άλμπι χρειάζεται απλώς ανθρώπους που αποδέχονται αυτόν που είναι, που βλέπουν τον κόσμο όπως βλέπει εκείνος, χωρίς να τον κρίνουν.
Αν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης αυτών των παραμυθιών, συνδέσεις την ιστορία με μια κατάσταση από το περιβάλλον σας που σχετίζεται με την αποδοχή, μπορείς να το συζητήσεις με το παιδί σου. Ακούστε τις ερωτήσεις του και απαντήστε με προσοχή και ειλικρίνεια. Μακροπρόθεσμα, είμαι σίγουρη ότι θα έχει θετικές επιπτώσεις.
