Η κατάθλιψη είναι μια ψυχολογική κατάσταση που συνδέεται συχνά με τις μητέρες, αλλά πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι η πατρική κατάθλιψη είναι εξίσου συχνή. Περίπου το 25% των ανδρών αντιμετωπίζουν κάποιο επίπεδο κατάθλιψης, η οποία επηρεάζει τη σχέση τους με τους αγαπημένους τους, τον ρόλο τους στη φροντίδα των παιδιών, την ποιότητα των επικοινωνιακών τους δεσμών και την ανάπτυξη των παιδιών τους (Brandon et al., 2019).
Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι τα βρέφη που ανατρέφονται από πατέρες με κατάθλιψη αντιμετωπίζουν συναισθηματικές, γνωστικές και αντιληπτικές δυσκολίες. Για παράδειγμα, έχει διαπιστωθεί ότι αυτά τα βρέφη δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν ευτυχισμένα πρόσωπα, αλλά είναι οικεία με τις αντιδράσεις τους στα λυπημένα πρόσωπα (Paulson & Bazemore, 2010; Ramchandani et al., 2008). Επιπλέον, η κατάσταση του πατέρα μπορεί να επηρεάσει τις ορμονικές αλλαγές που συμβαίνουν κατά την εγκυμοσύνη και μετά τον τοκετό. Χαμηλά επίπεδα τεστοστερόνης συνδέονται με πιο ενσυναισθηματικές αντιδράσεις του πατέρα στο κλάμα του βρέφους και ενισχύουν τον δέσμο μεταξύ του πατέρα και του παιδιού (Scarff, 2019). Επίσης, υψηλά επίπεδα οιστρογόνων, κορτιζόλης, βασοπρεσίνης και προλακτίνης συνδέονται με πιο φροντιστικές αντιδράσεις και ισχυρότερους συναισθηματικούς δεσμούς (Scarff, 2019).
Ωστόσο, παρά την ψυχολογική και συναισθηματική δυσφορία που αντιμετωπίζουν, οι άνδρες με κατάθλιψη λαμβάνουν λίγη προσοχή. Πολλοί δεν ήταν καν ενήμεροι ότι η κατάθλιψη μπορεί να επηρεάσει και τους άνδρες, καθώς οι περισσότερες έρευνες επικεντρώνονταν αποκλειστικά στις μητέρες. Αυτή η έλλειψη ενημέρωσης ενίσχυε την αίσθηση απομόνωσης και μοναξιάς που αισθάνονταν οι άνδρες (Brandon et al., 2019). Συγχρόνως, πολλοί άνδρες ένιωθαν εγκλωβισμένοι στο κοινωνικό περίγραμμα του ρόλου τους ως πατέρες. Παλεύοντας να είναι ικανοποιητικοί και να υποστηρίζουν τις συντρόφους τους στη γονεϊκότητα, νιώθουν ενοχή για την έκφραση των συναισθημάτων τους και την αναζήτηση βοήθειας. Εκφράζουν την αξιοποίηση του ρόλου τους στην οικογένεια και την απουσία της σωματικής εμπειρίας της εγκυμοσύνης και της γέννας (Grube, 2005; Pratt & Brody, 2014).
Τα παραπάνω ευρήματα επισημαίνουν ότι οι άνδρες με κατάθλιψη παραμένουν αόρατοι και ανεξήγητοι. Οι ιστορίες τους δεν έχουν ακόμα ακουστεί και αυτός είναι ένας λόγος που πρέπει να τους δώσουμε προσοχή και υποστήριξη. Έχουμε χάσει την επαφή μας με τους μπαμπάδες που αγωνίζονται σε αυτό το ταξίδι της γονεϊκότητας, περιμένοντας έναν ιδανικό πατέρα να μας βοηθήσει. Η αλήθεια είναι ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να μας σώσει, αλλά μπορούμε να μάθουμε από την προσπάθεια των άλλων. Ο πατέρας που έχει περάσει μέσα από το ταξίδι της κατάθλιψης μπορεί να μοιραστεί την εμπειρία του και να μας δείξει ότι υπάρχει νόημα στη ζωή, αν καταφέρουμε να παλέψουμε και να επιστρέψουμε. Η πίστη στο μέλλον μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη κληρονομιά που μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας. Βρισκόμαστε εδώ για να ακούσουμε τις ιστορίες των μπαμπάδων που ξεχάσαμε. Καλωσορίσατε.
