Εκατομμύρια πλαστικά σφαιρίδια έξω κάτω στις ακτές της Ισπανίας, αναδύοντας σοβαρές περιβαλλοντικές ανησυχίες σε ολόκληρη την χώρα. Ολόκληροι αγώνες των πολιτών και εκθετικες εικόνες από την επικίνδυνη κατάσταση στις αμμώδεις παραλίες ανέδειξαν την ανάγκη άμεσης δράσης. Αυτά τα πλαστικά σφαιρίδια, ευρέως γνωστά ως “δάκρυα γοργόνας” (mermaid tears), αποτελούν το υλικό που χρησιμοποιείται για την κατασκευή πολλών καθημερινών αντικειμένων, όπως μπουκάλια νερού και πλαστικές σακούλες για τα ψώνια. Προκαλείται μεγάλο πρόβλημα, καθώς η καταπόνηση των πλαστικών ρυθμίσεων οδηγεί στη διάσπασή τους και στη ρύπανση των ωκεανών και των ποταμών σε όλον τον πλανήτη.
Τα εκατομμύρια πλαστικά που βρέθηκαν στις ισπανικές ακτές φέρονταν να προέρχονται από τουλάχιστον ένα εμπορευματοκιβώτιο. Η αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Μαρία Χεσούς Μοντέρο, εξέφρασε την ανησυχία της για τις πιθανές “σοβαρές επιπτώσεις” που μπορεί να προκαλέσει αυτή η καταστροφή, ενώ δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί ο ποιος θα είναι ο ακριβής αντίκτυπος της στην αλιεία. Οι εικόνες που έρχονται στο φως της δημοσιότητας θυμίζουν την χειρότερη περιβαλλοντική καταστροφή που έχει συμβεί στη Γαλικία, όταν το 2002 διέρρευσαν 63.000 τόνοι πετρελαίου, κλείνοντας τις πιο πλούσιες αλιευτικές περιοχές της χώρας.
Συμφωνα με μια έκθεση της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης “Pew Charitable Trusts” από το 2020, εκτιμάται ότι κάθε χρόνο υπάρχουν 10 τρισεκατομμύρια πλαστικά σφαιρίδια που μολύνουν τα θαλάσσια οικοσυστήματα, σχηματίζοντας αργίλια σύμπλεγμα. Η περιβαλλοντική ομάδα “Ecologistas en Accion” κατηγορεί τη “χωρίς νομική συνέπεια απάντηση” της περιφερειακής κυβέρνησης, δυο εβδομάδες μετά το συμβάν, και ανακοίνωσε ότι θα υποβάλλει μήνυση κατά της εταιρείας “Toucan Maritime”, του ολλανδού ιδιοκτήτη του πλοίου για περιβαλλοντικό έγκλημα.
Οι εικόνες των εθελοντών να προσπαθούν να απελευθερώσουν τις παραλίες από αυτό το απειλητικό πλαστικό συνονθύλευμα έχουν προκαλέσει σοκ και οργή. Είναι καιρός να αναλάβουν οι κυβερνήσεις και οι επιχειρήσεις δράση για την αντιμετώπιση του πλαστικού προβλήματος και την προστασία του περιβάλλοντός μας. Η ευθύνη δεν μπορεί να επιβαρύνει αποκλειστικά τον πολίτη, αλλά απαιτείται συνεργασία και συλλογική δράση για να δημιουργήσουμε ένα καθαρότερο μέλλον.
