Πώς το μωρό μας ερμηνεύει την περιβάλλουσα πραγματικότητα; Πώς νιώθει και αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του, ειδικά την περίοδο που δεν μπορεί ακόμα να εκφραστεί με τον τρόπο που θέλει; Το φαινόμενο του εγκλωβισμένου εγκεφάλου αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της “γκρίνιας” ενός βρέφους και μας περιγράφει πόσο προχωρημένη είναι η γνωστική του ανάπτυξη από τη γέννηση και μετά.
Σε κάθε βήμα και ηλικία της εξέλιξής του, ο εγκέφαλος του ανθρώπου προτρέχει και παραμένει πάντα ένα βήμα μπροστά από το σώμα του. Κατανοεί και επεξεργάζεται περισσότερα από ό,τι μπορεί να πραγματοποιήσει το σώμα σε συγχρονισμό με αυτόν. Και αυτό δημιουργεί ένα αίσθημα αποτυχίας και ανημπορίας στο μωρό μας, καθώς προσπαθεί να ελέγξει τα κινήματά του και να επηρεάσει το περιβάλλον του με τον επιθυμητό τρόπο.
Από τα πρώτα μηνάκια της ζωής του, το μωρό μας επιδιώκει να κάνει πράγματα που το σώμα του ακόμα δεν μπορεί να υλοποιήσει. Θέλει να βάλει τα χέρια του στο στόμα, να πιάσει αντικείμενα και να εξερευνήσει τον κόσμο γύρω του. Ωστόσο, το σώμα του δεν τον ακολουθεί πάντα, καθώς οι αντανακλαστικές κινήσεις επικρατούν και εμποδίζουν την υλοποίηση των επιθυμιών του.
Ο εγκέφαλος του μωρού μας είναι πάντα πιο ώριμος και εξελίσσεται γρηγορότερα από το σώμα του. Κατανοεί και αρθρώνει πλήθος λέξεων και ήχων πριν καταφέρει να τις εκφράσει με τον τρόπο που επιθυμεί. Η ανημπορία να εκφραστεί με ακρίβεια και συντονισμό προκαλεί απογοήτευση και αίσθημα αναίσθησης.
Πριν κρίνουμε την “γκρίνια” του μωρού μας, ας σκεφτούμε ότι ζητάει βοήθεια, παρηγοριά και υποστήριξη. Ας βρεθούμε στη θέση του, ενός εγκλωβισμένου εγκεφάλου σε ένα ακόμα ανήμπορο σώμα. Ας δείξουμε κατανόηση και τρυφερότητα, αντί να κατηγορούμε για ανίκητα καπρίτσια.
Καθώς τα μωρά μας ανακαλύπτουν τον κόσμο, ας εμπνευστούμε από την αναγνώριση της προόδου τους και ας παρέχουμε την απαραίτητη στήριξη και ενθάρρυνση για την επόμενη κινητική τους κατάκτηση.
Πηγή
