Είδαμε το “Underground” που παρουσιάζεται από το θέατρο Ακρόπολ με τους ηθοποιούς Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και Γιάννη Τσορτέκη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους
Λίγοι σκηνοθέτες έχουν την επιβλητική γοητεία και τον ξεχωριστό τρόπο αφήγησης του Emir Kusturica. Οι ταινίες του, με τον έντονο χαρακτήρα των Βαλκανίων που παρουσιάζουν, τους ζωντανούς χαρακτήρες και τα σουρεαλιστικά τοπία, μαγνητίζουν το κοινό. Ο Κουστουρίτσα έχει ένα ιδιαίτερο πάθος για τον υπόγειο κόσμο, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Από τους δρόμους του Σαράγεβο μέχρι τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, οι ταινίες του αποκαλύπτουν την αλήθεια που κρύβεται υποτροπιασμένη κάτω από την επιφάνεια. Ο σκηνοθέτης εξερευνά την ταυτότητα, την ιστορία και την ανθρώπινη κατάσταση. Οι ταινίες του ανοίγουν πύλες σε έναν κόσμο όπου η πραγματικότητα και η φαντασία συνυπάρχουν αρμονικά και δένουν αριστοτεχνικά με τη βαλκανική μουσική του Γκόραν Μπρέγκοβιτς. Αυτή η απόλυτη αρμονία φαίνεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο εμβληματικό “Underground” (1995), μια ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα και στέρησε σχεδόν βέβαια αυτό το βραβείο από το “Βλέμμα του Οδυσσέα” του Θόδωρου Αγγελόπουλου
Το “Underground” αφηγείται την επική ιστορία δύο φίλων, του Μπλάκι και του Μάρκο, κατά την περίοδο του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και του εμφυλίου πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Ο Μάρκο, ένας ηγέτης παρτιζάνων, ηγείται ενός υπόγειου αντιστασιακού κινήματος κατά των ναζί, ενώ ο Μπλάκι είναι ένας απλός εργάτης που συμμετέχει στην αντίσταση. Κατά τη διάρκεια μιας απαγωγής, ο Μάρκο τραυματίζεται και ο Μπλάκι τον κρύβει στο υπόγειο μαζί με άλλους αγωνιστές. Εκεί, δημιουργούν μία κοινότητα, σφυρηλατώντας δεσμούς φιλίας και συντροφικότητας μέσα στο χάος του πολέμου. Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια της γης, κρύβεται ένα σκοτεινό μυστικό που απειλεί να τους καταβροχθίσει, με πολιτικές εντάσεις και προσωπικές διαμάχες να συγκρούονται με αποτέλεσμα την προδοσία και την τραγωδία
Η θεατρική παράσταση τολμά και προσπαθεί να μεταφέρει αυτήν την πολύπλοκη ιστορία στη σκηνή. Ο σκηνοθέτης Νικίτα Μιλοβόγεβιτς, γνωστός και αγαπητός στην Ελλάδα, πραγματοποιεί μια δική του διασκευή, βασιζόμενος στο ομώνυμο έργο του Κουστουρίτσα, αλλά και στα έργα “Άνοιξη τον Ιανουάριο” και “Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χώρα”. Η δραματουργία του είναι σφιχτή και ροήρης, και διατηρεί το ενδιαφέρον του θεατή. Ωστόσο, η σκηνοθετική προσέγγιση του Μιλοβόγεβιτς δεν είναι πάντα συνεπής και απορροφά την παράσταση. Οι υπερβολικές ενέργειες και οι πομπώδεις ερμηνείες των ηθοποιών μπορούν να αποπροσανατολίσουν και να εκνευρίσουν το κοινό. Παράλληλα, η παρουσίαση του κειμένου μέσω κινούμενων σχεδίων και κωμικών τοιχογραφιών μπορεί να προσθέσει περαιτέρω περιγραφικότητα στην παράσταση, αλλά δυστυχώς δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην ουσία του έργου. Επιπλέον, η μουσική, που είναι τόσο σημαντική στις ταινίες του Κουστουρίτσα, δεν αποτελεί το ίδιο κεντρικό στοιχείο στην θεατρική παράσταση. Η καλή ερμηνεία των πρωταγωνιστών (Χαραλαμπόπουλος-Τσορτέκης) και η εντυπωσιακή σκηνική διάρθρωση του Μανόλη Παντελιδάκη αποτελούν τα πιο θετικά στοιχεία της παράστασης
Συνολικά, το “Underground” παρουσιάζει μία νέα προσέγγιση στο έργο του Κουστουρίτσα. Παρόλο που η παράσταση έχει αδυναμίες στη σκηνοθετική της οπτική, καταφέρνει να φέρει φρέσκο αέρα στο θέατρο, ενώ οι ερμηνείες του Χαραλαμπόπουλου και του Τσορτέκη ξεχωρίζουν. Είναι μια παράσταση που αξίζει να επισκεφθείτε.
