Στη σκηνή της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ο κόσμος βρίσκεται σε αναστολή ανάμεσα σε παρτιτούρες, χαρτιά και συνεννοήσεις. Η σιωπή δημιουργεί ένα ατμοσφαιρικό περιβάλλον, μια ψυχρή σκηνή όπου εκτυλίσσονται ζοφεροί εγκλήματα που αντανακλούν τη φιλοσοφία και την αισθητική του φασισμού. Το έργο, που εμπνέεται από την ταινία “Σαλό, 120 ημέρες στα Σόδομα” του Πιερ Παζολίνι και σκηνοθετείται από τον Άρη Μπινιάρη, αφηγείται την ιστορία ενός κόσμου όπου ολοκληρωτισμός και βία είναι καθημερινή πραγματικότητα
Μπροστά στο κοινό αναδύεται ένας τεράστιος μαρμάρινος θάλαμος, ενώ μια στενή πόρτα-πέρασμα φέρνει στο μυστικό κόσμο των βασανιστηρίων και των μυστικών δωματίων. Πίσω από αυτές τις σκηνικές επιλογές βρίσκεται η σκηνογράφος Μικαέλα Λιακατά, που περιγράφει τον χώρο ως έναν αιμοφόρο φλέβα του συστήματος που ορίζει την απόλυτη εξουσία και τη ψυχρότητα. Το θέατρο που θυμίζει εκκλησιαστικό βάθρο ή δικαστικό έδρανο προσθέτει στο ατμοσφαιρικό σκηνικό, ενώ το κάθε αντικείμενο και υλικό επιλέχθηκε με μεγάλη προσοχή για να δημιουργηθεί ένα αινιγματικό περιβάλλον που απεικονίζει την άσκηση εξουσίας και τη βία
Στα κοστούμια των ηθοποιών, που σχεδίασε η Τότα Πρίτσα, εξελίχθηκε η αντίθεση μεταξύ της αθωότητας και της καταπίεσης. Τα ρούχα των νέων χαρακτήρων προσδίδουν μια εποχή ενώ οι συμβολισμοί δημιουργούν αποστροφή και φόβο. Στην τελική πράξη του έργου, οι τρεις αφηγητές εμφανίζονται με χρυσά μπροκάρ τουνίκ, μάσκες λαγών και κάπες, σαν ηγεμόνες μιας εποχής που πλησιάζει στο τέλος της. Η σκηνογράφος ηλίθια Δουλαδίρη περιγράφει αυτήν τη μετάβαση ως το τελευταίο παιχνίδι των δυνάστεων, πριν αποκαλυφθεί η τραγωδία
Ο χώρος και οι επιλογές που έγιναν στο θέατρο αποτελούν μια αλληγορία της άσκησης απόλυτης εξουσίας και της βίας που εισχωρεί στη σύγχρονη κοινωνία. Μέσα από την απόδοση του έργου, ο Άρης Μπινιάρης περνάει ένα σημαντικό μήνυμα για τη φύση της εξουσίας και τη συμπεριφορά των εκμεταλλευτών
Αυτή η παράσταση δημιουργεί έναν κόσμο απειλητικό και ανατριχιαστικό, μια σκηνή όπου η ανθρώπινη αθωότητα καταπατείται από τη βία και την καταπίεση. Είναι ένα έργο που μας αναγκάζει να σκεφτούμε τις αντιξοότητες και τις καταχρήσεις της εξουσίας και να αναρωτηθούμε πού μπορεί να οδηγήσει η λανθασμένη χρήση της.
