Η ζωή μας γεμίζει με αναμνήσεις, υποχρεώσεις και ρουτίνες που μετά από κάποιο διάστημα μπορεί να μας κουράσουν και να αισθανθούμε πως θέλουμε να αποδράσουμε. Όταν η καθημερινότητα μας δεν μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε την ομορφιά στα μικρά πράγματα της ζωής, αρχίζουμε να χάνουμε την επαφή με τον πραγματικό εαυτό μας. Ίσως αντιμετωπίζουμε προβλήματα που μας καταβαραίνουν, ασχέτως αν είναι μεγάλα ή μικρά. Ο τρόπος που τα ερμηνεύουμε εμείς οι ίδιοι είναι που έχει σημασία.
Σε αυτήν τη στιγμή, αναζητούμε τη μοναξιά. Ίσως οι φίλοι μας ή ο σύντροφος προσπαθούν να μας πείσουν να βγούμε έξω και να ξεχάσουμε τα προβλήματα μας. Όμως, είναι σημαντικό να αφιερώσουμε χρόνο στον εαυτό μας, να αφεθούμε στη μοναξιά, να ελαττώσουμε τις υποχρεώσεις που μας αποσυντονίζουν και να βρεθούμε σε έναν προσωπικό προσωρινό κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, είναι φυσιολογικό. Όλοι οι άνθρωποι βιώνουν ανάμεικτα συναισθήματα, από χαρά σε λύπη, όπως η θερμοκρασία που μεταβάλλεται από ζέστη σε κρύο. Η σύνδεση με τα συναισθήματά μας είναι αυτή που πρέπει να αναζητούμε. Η σύνδεση με τη χαρά και τη λύπη μας, με την κόλαση και τον παράδεισό μας.
Πολλοί φοράμε μάσκες, χαμογελάμε, αλλά βαθιά μέσα μας κουβαλάμε τα σκοτεινά μας συναισθήματα. Σχεδόν σαν να πιέζουμε τον εαυτό μας να είναι χαρούμενος με το ζόρι. Γελάμε, αλλά ψεύτικα. Πόσο άσχημο είναι ένα ψεύτικο γέλιο, πόσο κρίμα είναι να καταπνίγουμε τον θυμό μας και την ανάγκη μας για μοναξιά. Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε να αγκαλιάσουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα. Να έρθουμε σε επαφή με τα τραύματά μας, να δακρύσουμε, να πάρουμε τον χρόνο μας. Διαφορετικά, θα ζούμε με μια μάσκα πάνω μας, αποσυνδεδεμένοι από τα συναισθήματά μας. Όταν απομακρυνόμαστε από τα συναισθήματά μας, απομακρυνόμαστε και από τους ανθρώπους γύρω μας.
Πριν γίνουμε ξένοι για τον εαυτό μας, ας αγκαλιάσουμε αυτό που πραγματικά είμαστε. Ας ανακαλύψουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα, αυτά που αισθανόμαστε πραγματικά. Άλλωστε, καμία μάσκα δεν μπορεί να μας κρύψει για πάντα. Ούτε από τους άλλους, ούτε από τον εαυτό μας.
