Όταν μοιράζομαι την εμπειρία της αποβολής μου κατά την 20η εβδομάδα της εγκυμοσύνης, συχνά συναντώ γυναίκες που αναφέρουν τη δική τους απώλεια με μια αίσθηση ενοχής. Μου λένε ότι έχασαν το παιδί τους στην 6η ή 8η εβδομάδα και πιστεύουν πως η δική μου απώλεια είναι πιο βαριά. Αντίστοιχα, όταν ακούω για μια μαμά που έχασε το μωρό της στην 40η εβδομάδα, αισθάνομαι πως η δική μου απώλεια δεν μπορεί να συγκριθεί με την δική της. Αυτός ο τρόπος σκέψης, όμως, είναι εσφαλμένος.
Καμία απώλεια δεν είναι πιο σημαντική από μία άλλη. Καμία εγκυμοσύνη και καμία ζωή δεν πρέπει να υποτιμάται λόγω της διάρκειας της. Η απώλεια του εμβρύου, ανεξαρτήτως μεγέθους ή εβδομάδας, προκαλεί ανείπωτο πόνο. Η αγάπη προς το παιδί που αναπτύσσεται μέσα μας δεν μετριέται από τον αριθμό των ημερών ή εβδομάδων που είμαστε έγκυες. Από τη στιγμή που ανακαλύπτουμε την εγκυμοσύνη, γίνεται μια αλλαγή μέσα μας. Αισθανόμαστε το μωρό μας να χτυπάει και αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο που έχουμε ως μητέρες να το προστατεύσουμε και να το φροντίσουμε μέχρι να γεννηθεί. Έτσι, από την πρώτη στιγμή, γίναμε μάνες και η αγάπη μας για το παιδί μας αυξάνεται από μέρα σε μέρα.
Όταν κάτι πάει στραβά και απωλέσουμε το παιδί μας, ο πόνος που νιώθουμε είναι συντριπτικός. Δεν έχει σημασία αν είχαμε διανύσει λίγες ημέρες ή πολλές εβδομάδες της εγκυμοσύνης. Ο πόνος είναι ανυπόφορος και κανένας δεν μπορεί να κατανοήσει πλήρως το βάρος της απώλειας που βιώνουμε, αν δεν το έχει ζήσει ο ίδιος.
Επιπλέον, η σύγκριση της απώλειας με βάση τη διάρκεια της εγκυμοσύνης προκαλεί περαιτέρω πόνο και αμφισβήτηση της εγωπάθειας μας. Καταλήγουμε να συγκρίνουμε τον πόνο μας με αυτόν των άλλων γυναικών και να αναρωτιόμαστε αν έχουμε το δικαίωμα να αισθανόμαστε τόσο καταπονημένες. Αυτό είναι άδικο προς τον εαυτό μας, γιατί ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο αντίληψης και αντίδρασης σε αυτήν την τραγωδία.
Συνεπώς, είναι καιρός να απαλλαγούμε από αυτές τις συγκρίσεις και να σταματήσουμε να αμφισβητούμε τον δικό μας πόνο. Κάθε απώλεια είναι μοναδική και πρέπει να αντιμετωπιστεί με την αξιοπρέπεια και την ευαισθησία που αξίζει. Ας αφήσουμε πίσω την σύγκριση εβδομάδων και το αίσθημα ενοχής. Ας δώσουμε χώρο στον πόνο μας και ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας να θρηνήσει την απώλεια με τον δικό του τρόπο.
Έτσι, τις ίσως αδέκαρτες λέξεις αντικαθιστούμε με άλλες, πιο ακριβείς και ανάλογες του πόνου και των συναισθημάτων που βιώνουμε. Ας ανταλλάξουμε την ανασφάλεια για την αξιοπρέπεια και την ισχύ του πόνου μας. Αυτή η καινούργια προσέγγιση θα μας βοηθήσει να επουλώσουμε τις πληγές μας και να ξεπεράσουμε τον πόνο της απώλειας, ανεξάρτητα από τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μας.
