Το χαρακτηριστικό κατάστημα χίπστερ ειδών που επισκέφθηκα μαζί με το αγαπημένο μου σκυλί, έφερε στη σκέψη μου τους πολλούς τρόπους με τους οποίους η Αθήνα ζοφερής καλωσορίζει τα μικρά κατοικίδια. Παρόλο που οι αρχές προσπαθούν να δημιουργήσουν μια φιλική περιβάλλοντα για τα ζώα, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η Αθήνα δεν είναι μια “ντογκ φρέντλι” πόλη, ακόμη κι αν εμφανιστούν δεκάδες χιπστερομάγαζα που πουλάνε ψωμί χωρίς γλουτένη και φαρδιά μπλουζάκια. Η πόλη αμφισβητεί συνέχεια την ύπαρξη των σκύλων, ενιαίοτητα που εκφράζεται από τα πολλά pet shops που βρίσκονται σε κάθε γωνιά, αλλά και από τον συνεχή πόλεμο κατά των σκύλων. Ενώ γίνονται προσπάθειες για τη βελτίωση της κυκλοφορίας της πόλης, οι σκύλοι εξακολουθούν να είναι μεγάλο πρόβλημα. Πρέπει να ασχοληθούμε με τα αυτοκόλλητα μηχανάκια που δυσχεραίνουν την καθημερινή μας ζωή και να αγωνιστούμε για την εκπαίδευση του κοινού σχετικά με τον δημόσιο χώρο. Δεν μπορεί να συνεχίζουν να ουρλιάζουν οι ιδιοκτήτες στους εκδρομείς στην πλατεία Φιλοπάππου εάν οι σκύλοι τους τους ξεφύγουν. Η έκφραση της εκτίμησης ενός σκύλου για κάποιον άλλον είναι απλώς ντροπιαστική στη μέση του δρόμου. Το πεζοδρόμιο δεν επαρκεί για τους ανθρώπους, πόσο μάλλον για τους σκύλους. Και ορισμένοι φοβούνται τους σκύλους, αποφεύγοντας ακόμη και να περάσουν δίπλα από αυτούς. Ο ενθουσιασμός των σκύλων προκαλεί έκπληξη και αναστάτωση στους περαστικούς. Με όλες αυτές τις δυσκολίες, δεν είναι εύκολο να ζητήσει κάποιος πολλά. Πρέπει να υπάρξει μια σοβαρή προσέγγιση για να λυθούν τα προβλήματα που συναντούμε καθημερινά. Η περιποίηση των δρόμων κοντά στα παρκάκια και η συνεχής φροντίδα των πρασίνων χώρων μπορούν να εξασφαλίσουν την ικανοποίηση των αναγκών του κοινού στον δημόσιο χώρο. Οι μέσες μαζικής μεταφοράς θα πρέπει να είναι πιο φιλικές προς τα ζώα. Αν ήταν πιο άνετες, η ιδέα να μετακινούμαστε με το σκυλί μας δεν θα ήταν τόσο απίθανη. Αυτή τη στιγμή, στον συνωστισμό, απλά απαιτούμε την κακομεταχείρισή μας από τους συμπολίτες μας. Οι ταξί αποτελούν ένα ακόμη πρόβλημα, καθώς πολλές φορές αρνούνται να μεταφέρουν τα ζώα. Ορισμένοι ζητούν περισσότερα χρήματα ή ακόμα και προσπαθούν να αποτρέψουν τις μεταφορές. Αυτή η αντιμετώπιση είναι απαράδεκτη. Μετά από μια επαίσχυντη εμπειρία με έναν ταξιτζή, ο οποίος με έβρισε επειδή μπήκα με το σκυλί χωρίς να το αναφέρω στην εφαρμογή του ταξί (ήμουν πονηρή), ακούγοντας την λίστα με τα προβλήματα υγείας του σκύλου του καθ ‘όλη τη διαδρομή, αποφάσισα να αφήσω το μυαλό του σκύλου του να με σαγηνεύει με τη σταθερή του παρουσία. Αυτή η συνεχής πρόθυμη επαφή με τους ανθρώπους, ακόμη και μετά από αποτυχημένες επαφές, αξίζει τον κόπο.
