Ο κόσμος του θεάτρου μπορεί να φέρνει εκπλήξεις και να αναδεικνύει έργα που κρύβονται στις γραμμές ποιητών. Ένα τέτοιο έργο είναι και το “Το φαγητό”, της ποιήτριας Μαρίας Λαϊνά, που έλαβε θεατρική μορφή από τον νεαρό ηθοποιό και σκηνοθέτη Δημήτρη Λιόλιο. Η παράσταση αυτή προβλήθηκε στο Πανεπιστημιακό Λυκείο Φίλιππου Κασσάνδρας (ΠΛΥΦΑ), έναν χώρο που έχει φιλοξενήσει πολλές νεανικές ομάδες τα τελευταία χρόνια
Η παράσταση διαδραματίζεται σε έναν παλιό, εγκαταλελειμμένο χώρο, μια κλωστοϋφαντουργία που έχει σπάσει τα όρια του καιρού και χρειάζεται ανακατασκευή. Το σκηνικό είναι απλό και σκοτεινό, με λίγα έπιπλα και παλιούς τοίχους που δημιουργούν μια αύρα μυστηρίου. Όλη η προσοχή επικεντρώνεται στα δύο πρωταγωνιστικά πρόσωπα, ένας ντυμένος με κοστούμι και γιλέκο και ένας με πιο καθημερινή ενδυμασία
Ο πρώτος ηθοποιός ξεκινάει έναν εκρηκτικό μονόλογο για το φαγητό, αναδεικνύοντας την κοινωνική και συναισθηματική σημασία που έχει για εμάς η δραστηριότητα της διατροφής. Μέσα από τις φράσεις του, αναφέρει τον τρόπο που σχετιζόμαστε με το φαγητό, τα συναισθήματα που το συνοδεύουν και την σχέση μας με το σώμα. Αναρωτιέται επίσης αν η ανάγκη για φαγητό είναι κάτι που μας επιβλήθηκε ή είναι βασική ανθρώπινη ανάγκη
Ο δεύτερος ηθοποιός βρίσκεται σε μια διαφορετική συναισθηματική κατάσταση. Μιλάει προς την αγάπη του, περιγράφει τον κορεσμό από το πολύ φαΐ και πώς αυτός τον οδηγεί σε απόλυτη αφοσίωση. Η αφοσίωση αυτή υπερβαίνει τον έρωτα και γίνεται μια ανίκητη παρουσία στη ζωή του. Μιλώντας προς την αγάπη του, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα ονείρου
Όσο η παράσταση εξελίσσεται, αποκαλύπτεται ότι οι δύο ηθοποιοί είναι ουσιαστικά ένας διχασμένος χαρακτήρας. Οι απόψεις και η φαντασία των δύο ενώνονται, δημιουργώντας ένα σύνθετο παιχνίδι λέξεων και εικόνων. Η παράσταση καταλήγει με ένα αινιγματικό και εκρηκτικό φινάλε, αφήνοντας το κοινό εξουθενωμένο αλλά και ενθουσιασμένο από την επαφή με το έργο
Το “Το φαγητό” είναι μια παράσταση που απευθύνεται σε όσους αναζητούν τη νοηματική και ποιητική διάσταση του θεάτρου. Μέσω των δύο ηθοποιών, αναδεικνύεται η πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης και η σχέση μας με το φαγητό ως ένα εργαλείο αυτοπραγμάτωσης και αυτογνωσίας.
