Μεγαλώνοντας, η αγάπη μου για τα ταξίδια έγινε ορατή. Ήταν σαν να είχα κληρονομήσει αυτή την επιθυμία από τους γονείς μου, που πάρα τη φτώχεια τους, βρήκαν τρόπους να μοιραστούν την εμπειρία των ταξιδιών μαζί μας. Το πρώτο μεγάλο ταξίδι που έκανα ήταν όταν ήμουν 5 ετών, το 1987. Ο πατέρας μου είχε μεταφερθεί στη Νάπολη της Ιταλίας για δύο χρόνια και όπως καταλαβαίνετε, εκείνα τα δύο χρόνια ήταν γεμάτα ταξίδια. Θυμάμαι ακόμα πόσο απολαυστικό ήταν να διασχίζουμε την Ευρώπη με το αυτοκίνητο, να ανακαλύπτουμε νέες πόλεις και να απολαμβάνουμε την ελευθερία του ταξιδιού. Μεγάλωνα και έβλεπα την ομορφιά του κόσμου μέσα από το παράθυρο του αυτοκινήτου, ακούγοντας μουσική και παιχνίδια ερωτήσεων. Ήταν μια περίοδος στη ζωή μου που παραμένει ανεξίτηλη στο μυαλό μου.
Καθόλη τη διάρκεια της ζωής μου, είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω και να εξερευνήσω περισσότερο. Την περασμένη χρονιά, αποφάσισα να ξεκινήσω ένα νέο κεφάλαιο ταξιδιών. Ήταν η στιγμή που πήγα στη Λουκέρνη της Ελβετίας για να συναντήσω τον ξάδελφό μου, τον Βασίλη. Μεγαλώσαμε μαζί και περάσαμε πολλές ανεπανάληπτες στιγμές μαζί. Ο χρόνος χώρισε τις πορείες μας, αλλά η σύνδεσή μας παρέμεινε ακέραια. Ήταν ωραίο να τον δω μετά από τόσο καιρό και να συνειδητοποιήσω ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει ανάμεσά μας.
Ο χρόνος που περάσαμε μαζί στη Λουκέρνη ήταν απλά μαγικός. Περπατήσαμε στους δρόμους της πόλης, κάναμε ατελείωτες κουβέντες και απολαύσαμε την αμοιβαία παρέα μας. Δεν με πτοούσε ο καιρός που δεν μας βοήθησε. Απλά ήμασταν εκεί, απολαμβάνοντας τη στιγμή. Οι τρεις ημέρες αυτές ήταν αναμνήσεις από το παρελθόν που πλαισίωσαν το παρόν μας. Ήταν τόσο φυσικό για εμάς να συνεχίσουμε να μιλάμε χωρίς φίλτρα και περιττή επιδείξη, όπως πάντα κάναμε. Εκείνο το ταξίδι μας έδωσε τη δυνατότητα να ξανασυνδεθούμε και να αναζητήσουμε την αυθεντική μας σύνδεση.
Ενώ η Λουκέρνη μας αποχαιρετούσε, περνούσαμε τον χρόνο μας μαζί ατελείωτα συντροφιάζοντας ο ένας τον άλλον. Τονίζω το γεγονός αυτό, γιατί συνειδητοποίησα κάτι σημαντικό: μία μικρή πράξη αγάπης και ενδιαφέροντος μπορεί να έχει μεγάλη αξία για κάποιον άλλον. Η απλή παρέα, τα παιχνίδια, ο χορός και η μουσική μας έδωσαν τη δυνατότητα να αφήσουμε τους εαυτούς μας να αποφασίσουν τι θα κάνουμε και πού θα πάμε. Το γέλιο που μοιραστήκαμε και οι σοβαρές συζητήσεις που είχαμε ξεδίπλωσαν τα συναισθήματα μας και μας έκαναν να αισθανθούμε ξανά σαν παιδιά.
Καθώς βρισκόμουν στο τρένο για το αεροδρόμιο, ένα συναίσθημα ήρθε να με πλημμυρίσει. Σκεφτόμουν το πόσο όμορφα ήταν τα τρεις αυτές ημέρες και πώς προσέφεραν στη ζωή μου τον ανανεωμένο ενθουσιασμό για τα ταξίδια. Ήταν απόδειξη για μένα ότι το να ταξιδεύεις δεν είναι μόνο μια απόδραση από την καθημερινότητά μας, αλλά και μια διέξοδος για νέες εμπειρίες και αναζήτηση αυθεντικότητας. Ήδη ανυπομονούσα για το επόμενο ταξίδι, για την επόμενη συνάντησή μας και για τη συνέχεια του ταξιδιού που ξεκινήσαμε μαζί.
Αυτό το ταξίδι με τον Βασίλη ήταν το ταξίδι ενός ανθρώπου που αποφάσισε να ξεκινήσει να εξερευνά και να ανακαλύπτει. Ήταν μια επιστροφή στον χρόνο, σε εκείνες τις ανέμελες μέρες της παιδικής μας ηλικίας. Ήταν οι τρεις πιο ξέγνοιαστες ημέρες των τελευταίων τριών ετών μου. Και το πιο σημαντικό, ήταν μια επανασύνδεση με έναν αγαπημένο μου πρόσωπο, που ακόμα και μετά από χρόνια χωριότητας, οι φιλίες και οι συνδέσεις μεταξύ μας παραμένουν αναλλοίωτες.
