Ένας μαγικός χρόνος, η δεκαετία του 1590, έρχεται να ζωντανέψει ξανά μπροστά μας. Σε αυτήν την περίοδο, ο σπουδαίος Ουίλλιαμ Σαίξπηρ γράφει τα ιστορικά του έργα για τον πόλεμο των ρόδων, μια εποχή που η Αγγλία βυθίζεται σε έναν αδίστακτο εμφύλιο πόλεμο. Αυτή η σκοτεινή περίοδος, που κράτησε περισσότερο από μισό αιώνα, σημαδεύτηκε από δολοφονίες, αιματηρές μάχες και προδοσίες, και οδήγησε στον θάνατο το ένα τρίτο του ανδρικού πληθυσμού της χώρας.
Στην καρδιά αυτού του κλονισμένου κόσμου, έρχεται να αναδυθεί ο βασιλιάς Ερρίκος ΙV και ο γιος του, ο πρίγκιπας Χάρι, ο οποίος αργότερα θα κληθεί να αναλάβει το θρόνο ως Ερρίκος V. Ο πρίγκιπας Χάρι, για μένα, αποτελεί τον πυρήνα αυτής της σαιξπηρικής ιστορίας. Είναι αυτός που γεννά τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις, και μέσα από το πρόσωπό του γνωρίζουμε έναν από τους θρυλικούς ήρωες της παγκόσμιας δραματουργίας, τον φημισμένο Φάλσταφ.
Ποιος είναι λοιπόν ο πρίγκιπας Χάρι; Ένα παιδί με επαναστατική φύση, που αγαπά τους ανθρώπους και αντιστέκεται στα κοινωνικά δεσμά και τις προσδοκίες της εποχής; Είναι ένας πρίγκιπας ειλικρινής και αυθεντικός, ή η στάση του είναι απλώς μια προετοιμασία για τη μελλοντική του εξουσία; Όταν απομακρύνεται από τον κόσμο του για να ικανοποιήσει τις οικογενειακές και κοινωνικές προσδοκίες, πραγματοποιεί μια ελεύθερη επιλογή ή όλα είναι απλώς μέρος ενός παιχνιδιού εξουσίας, όπου όλοι είναι αναλώσιμοι;
Αυτή η αμφιλεγόμενη φύση του πρίγκιπα Χάρι, λάμπει μπροστά μου με μια διαφορετική προοπτική. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, ανακάλυψα και πάλι μια αχτίδα φωτός και προσφυγής στην ελευθερία. Είδα ανθρώπους να επιδιώκουν την επαφή, ζευγάρια που έβγαιναν σε κρυφά ραντεβού και φίλους που συναντιόντουσαν παράνομα. Μέσα από αυτές τις στιγμές, ανακάλυψα ξανά τον ρομαντισμό και βρήκα μια απάντηση: την ανάγκη να είμαστε μαζί. Έτσι, οι χοροί μας ξεκίνησαν από τα παραδοσιακά, όπου χόρευαν όλοι μαζί, συνδεδεμένοι αγκαλιασμένοι, δημιουργώντας ένα μεγαλοπρεπές σώμα. Στη συνέχεια, ακολούθησαν οι βαλς και οι μπλουζ, με χορευτές να εκτελούν ντουέτα, και μετά ήρθαν τα κλαμπ, όπου μπορούσες να χορέψεις χωρίς φυσική επαφή. Η εξέλιξη των χορών μας μαρτυρά τον πόνο της μοναξιάς που μας κυριεύει. Αναρωτηθήκαμε, όμως, αν αυτό συμβαίνει και στο θέατρο.
Αισθάνθηκα την ανάγκη να βρεθώ σε έναν χώρο πιο αρχαίο, πιο αθάνατο, όπως αυτός όπου ακούστηκαν τα ομηρικά έπη σε μια πλατεία, όπου όλοι γίναμε μέλος της ιστορίας. Έτσι, γέννησαν οι βάρδοι μας, και ο χώρος επιλέχτηκε με φροντίδα. Δεν ήθελα να είμαστε απλά ηθοποιοί και θεατές, αλλά να γίνουμε όλοι μέρος της ίδιας ιστορίας. Έτσι, βρεθήκαμε μαζί σε έναν χώρο, ένα παμπ, ένα στέκι όπου μπορούσαμε να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον. Ένα μέρος συνάντησης που δημιουργούνται φιλίες, ατάκτως ευτράπελα, έρωτες και ανέκδοτα. Και όλοι μαζί, αφηγητές και θεατές, περιηγηθήκαμε στα λόγια του Σαίξπηρ, παίξαμε με τις λέξεις, μεταφερθήκαμε στην ατμόσφαιρα του παρελθόντος και εξιστορήσαμε μια ιστορία, όχι μόνο από τους ηθοποιούς, αλλά και από το κοινό. Ήμασταν μέρος ενός σώματος, όπου ο καθένας μπορούσε να προσθέσει κάτι στην αφήγηση.
Αυτή η ιστορία, που θέλησα να αφηγηθώ, αγγίζει τις πιο βαθιές επιθυμίες και αμφιβολίες μας. Μας ρωτά πώς η αναζήτηση της εξουσίας και των φιλοδοξιών μας μπορούν να μας μεταμορφώσουν και σε ποιο μονοπάτι θα μας οδηγήσουν. Θα μπορούμε ποτέ να κοιμηθούμε ήσυχοι με τις επιλογές που έχουμε κάνει; Μέσα από τους δρόμους του διθυράμβου και του πειρασμού, θέλησα να βρω τις απαντήσεις που μας προκαλούν τις είναι-ή-να-είναι διλήμματα, και να τις μοιραστώ με εσάς.
Στο βάθος αυτής της ιστορίας, υπάρχει μια σιωπηλή αλληλεπίδραση μεταξύ του θεάτρου και της πραγματικότητας, όπου το κοινό γίνεται ενεργό μέρος της παράστασης. Αυτή η αλληλεπίδραση, αυτή η αναίσθητη συνύπαρξη της μαγείας και της πραγματικότητας, αποτελεί τον πυρήνα αυτής της σαιξπηρικής ιστορίας. Και αυτή η ιστορία, που αφηγούμαι μαζί με εσάς, είναι η υπενθύμιση του πόσο σημαντικό είναι να είμαστε μέρος ενός ολικού συνόλου, να δημιουργούμε συνδέσεις και να αναζητούμε την απελευθέρωση μέσα από κοινές εμπειρίες.
