ξεκίνησε να αναφέρει ότι ο κύκλος των πασχαλιάτικων εθίμων στην Δυτική Μακεδονία και ειδικότερα στην Κοζάνη άνοιξε με τις αγαπημένες «Λαζαρίνες». Αυτές οι κοπέλες, παιδιά ηλικίας που κυμαίνεται από την παιδική ηλικία έως την περίοδο του γάμου, προέρχονται από τα χωριά Αιανή, Κρόκο, Λευκοπηγή, Καισαριά, Ροδιανή και Αγ. Παρασκευή στην Κοζάνη. Έχοντας φορέσει τις παραδοσιακές, χρωματιστές κοστούμια τους, ξεκινούν το Σάββατο του Λαζάρου για να τραγουδήσουν πασχαλιάτικα τραγούδια στις γειτονιές των χωριών τους και να χορέψουν στις πλατείες τον χορό «Τσιντσιρό».
Η παράδοση αναφέρει ότι οι «Λαζαρίνες» είναι κορίτσια παιδικής ηλικίας έως της περιόδου του γάμου, αλλά στις μέρες μας συμμετέχουν γυναίκες από όλες τις ηλικίες. Είναι αδιανόητο η οικογένεια να μην έχει τουλάχιστον ένα μέλος που θα υποδυθεί την ρόλο της Λαζαρίνας και δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει μια χρωματιστή στολή, η οποία έχει δημιουργηθεί με υφάσματα από τους τοπικούς αργαλειούς της περιοχής. Έτσι, το έθιμο των Λαζαρίνων αναβιώνει στην Κοζάνη.
Οι Λαζαρίνες συνήθως συγκεντρώνονται σε ένα συγκεκριμένο σπίτι που ονομάζουν κονάκι και επισκέπτονται όλες τις γειτονιές του χωριού με ομάδες. Τραγουδούν πασχαλιάτικα ή αυτοσχέδια τραγούδια που αρμόζουν στις επιθυμίες και την κατάσταση της οικογένειας. Αυτό το έθιμο έχει καταγωγή από τα «Παρθένεια», τους χαρακτηριστικούς χορούς των κοριτσιών στις Δωρικές πόλεις του βορρά. Αργότερα, στα βυζαντινά χρόνια συμπεριλήφθηκαν στην Ανάσταση του Λαζάρου, συνδέοντας την αναγέννηση της φύσης και την ανανέωση της ζωής. Σε αυτό το έθιμο συμμετέχουν μόνο κορίτσια και το χορό και το τραγούδι γίνονται χωρίς τη συμμετοχή μουσικών οργάνων.
