Ο Κουέντιν Ταραντίνο, ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους και αγαπημένους σκηνοθέτες της εποχής μας, έχει ανακοινώσει από καιρό ότι η καριέρα του θα ολοκληρωθεί μετά την κυκλοφορία της 10ης του ταινίας. Όμως, η απόφασή του να βάλει τον περιορισμό αυτό είναι μια επιλογή που ίσως προκαλεί περισσότερες απορίες παρά απαντήσεις. Τι φοβάται τόσο ο Ταραντίνο και γιατί έχει αποφασίσει να θέσει αυτόν τον ασφυκτικό περιορισμό;
Ο Ταραντίνο είχε δηλώσει κάποτε ότι θα ήθελε να αφήσει πίσω του μια φιλμογραφία από 10 ταινίες και όταν αυτό το επίτευγμα επιτευχθεί, θα μπορούσε να αισθανθεί ότι έκλεισε την καριέρα του. Ωστόσο, αυτή η επιθυμία για μυθολογία και αυτοαναγνώριση φαίνεται να δημιουργεί μια μεγάλη υπαρξιακή αγωνία για τον Ταραντίνο, αν και προκαλεί επίσης απορίες για το πώς αυτό θα επηρεάσει τη δική του εμπειρία ως δημιουργού. Εξάλλου, όταν μιλάμε για το μέλλον ως να έχει ήδη γραφτεί, πάρε παράδειγμα τον Ταραντίνο που πάντα περίμενε ότι θα έχει τελειώσει με το σινεμά στα 60 του και τον εαυτό του να παραιτηθεί από αυτό και να πηγαίνει να γράψει βιβλία. Τώρα είναι 61. Και φαίνεται ότι η “10η και τελευταία ταινία” του, το “The Movie Critic”, έχει ακυρωθεί, σύμφωνα με αναφορές
Αλλά ας είμαστε σαφείς, ο Ταραντίνο έχει ήδη κυκλοφορήσει 10 ταινίες. Αυτό ναι, όπως και να το κάνουμε. Αν και αρχικά ένα μικρό ποσοστό θεατών θεωρούσε το Kill Bill ως ΜΙΑ ταινία, ας είμαστε ειλικρινείς, αυτό δεν είναι παρά μια μύθος. Όπως είπε και ο Τζέσι Άιζενμπεργκ, “αν το Kill Bill ήταν μία ταινία θα το ξέραμε, γιατί θα ήταν μία ταινία”. Το να προσπαθούμε να ορίσουμε τις ταινίες ενός δημιουργού είναι απλώς ανούσιο. Είναι πράγματι απορίας άξιο γιατί ο Ταραντίνο έχει επιλέξει να βάλει ένας τόσο αυστηρό όριο στον εαυτό του. Μήπως φοβάται ότι η τέχνη του και η μυθολογία που έχει χτίσει γύρω από αυτή θα ξεχαστούν; Ή μήπως φοβάται ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι το κοινό θέλει περισσότερα;
Ο Ταραντίνο είναι γνωστός για τις μοναδικές ταινίες του που πάντα προκαλούν ενθουσιασμό. Δεν υπάρχει σκηνοθέτης που καταφέρνει να προκαλέσει τόσο ενδιαφέρον ακόμα και πριν ανακοινώσει μια νέα ταινία. Δεν υπάρχει σταρ που να μην θέλει να συνεργαστεί μαζί του και δεν υπάρχει φεστιβάλ που να μην ονειρεύεται για την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας του. Και το έργο του έχει αντικατοπτρίσει τη σημαντικότητά του. Ακόμη και αν υπάρχουν αμφιβολίες για το κληροδότημά του, πώς θα ήταν η συζήτηση γύρω από τον Μάρτιν Σκορσέζε αν δεν υπήρχαν αυτά τα εκπληκτικά αριστουργήματα από το τελευταίο κεφάλαιο της φιλμογραφίας του;
Κάθε άνθρωπος, βέβαια, σκέφτεται και λειτουργεί διαφορετικά, αλλά κάπου πίσω από αυτός τος τεχνητό περιορισμό που ο Ταραντίνο έχει επιβάλει στον εαυτό του, υπάρχει μια ανεξήγητη αγωνία. Μήπως ο Ταραντίνο φοβάται ότι το πρωτότυπο υλικό που αποτελεί τη βάση της τέχνης του θα θεωρείται πάντα lowbrow ή προκλητικό; Μήπως φοβάται ότι αν δεν δώσει τρομερή προσοχή στο έργο του, θα ξεχαστεί; Ίσως αυτό το άγχος φαίνεται και στις ταινίες του. Η εκτέλεση του Χίτλερ στο Inglourious Basterds, οι ήρωες που αντιδρούν σε τραγελαφικά γεγονότα της Ιστορίας στο Django Unchained και η επανεκδοχείριση της ιστορίας με το τέλος της Sharon Tate στο Once Upon a Time… in Hollywood, είναι όλα παραδείγματα πώς ο Ταραντίνο διορθώνει την Ιστορία μέσω του σινεμά του
Έχοντας φθάσει στη γραμμή τερματισμού που ο ίδιος θέσπισε πριν από καιρό, ο Ταραντίνο πρέπει να αντιμετωπίσει προκλήσεις και φόβους που ίσως αγνοούσε. Αλλά ας μην ξεχνάμε, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Ίσως ο Ταραντίνο βρει τελικά κάτι που θα τον κάνει να επιστρέψει. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να εμπιστευθούμε το αίσθημά του για το τι είναι καλό για την καριέρα του και να προσμένουμε με ανυπομονησία τα επόμενα βήματά του. Ο Ταραντίνο είναι ένας δημιουργός που πάντα μας έχει εκπλήξει ευχάριστα και δεν μπορούμε παρά να αισθανόμαστε τυχεροί που ζούμε σε αυτήν την εποχή, απολαμβάνοντας την τέχνη του.
