Ο Β’ Βαλκανικός Πόλεμος ήταν μια περίοδος έντασης και αναταραχής στην περιοχή των Βαλκανίων. Μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές αυτού του πολέμου ήταν η Μάχη της Δοϊράνης, που έλαβε χώρα στις 23 Ιουνίου 1913. Η μάχη αυτή σηματοδοτεί τη συνέχεια της μάχης στο Κιλκίς-Λαχανά και ολοκληρώνεται με μια περήφανη ελληνική νίκη.
Μετά την ήττα στο Κιλκίς-Λαχανά, ο βουλγαρικός στρατός οργάνωσε την άμυνά του στα υψώματα της Δοϊράνης, κοντά στο χωριό Βλαντάγια. Οι ελληνικές δυνάμεις προήλθαν από την 3η και 10η Μεραρχία με στόχο την κατακτήση της περιοχής και την απώθηση των εχθρικών δυνάμεων προς τα βορειοανατολικά. Η επιχείρηση για την κατάκτηση της Δοϊράνης ανέλαβε η 3η Μεραρχία υπό τον υποστράτηγο Κωνσταντίνο Δαμιανό και η 10η Μεραρχία υπό τον συνταγματάρχη Λεωνίδα Παρασκευόπουλο.
Την 22η Ιουνίου 1913, το 4ο Σύνταγμα Ευζώνων της 10ης Μεραρχίας επιτέθηκε στις εχθρικές προφυλακές και κατάφερε να καταλάβει θέσεις στο χωριό Βλαντάγια. Την επόμενη ημέρα, η κύρια επίθεση ξεκίνησε από τις μονάδες της 10ης Μεραρχίας. Με την κατάληψη του σιδηροδρομικού σταθμού της Δοϊράνης από τους ελληνικούς εύζωνες, οι Βούλγαροι κατάλαβαν ότι ήταν υπερπολλαπλάσιοι και αποφάσισαν να υποχωρήσουν.
Το ελληνικό πυροβολικό και οι εύζωνες κατάφεραν να προκαλέσουν σοβαρές απώλειες στον εχθρό, με πολλούς Βούλγαρους στρατιώτες να πνίγονται στη λίμνη έπειτα από την αναχώρησή τους. Οι απώλειες της ελληνικής πλευράς ήταν σημαντικές, αλλά η νίκη ήταν ακούραστη. Η 10η Μεραρχία είχε 106 νεκρούς και 755 τραυματίες, ενώ η 3η Μεραρχία 146 νεκρούς και τραυματίες. Ο βουλγαρικός στρατός, από την άλλη πλευρά, υπέστη ανυπολόγιστες απώλειες και εγκατέλειψε πολεμικό οπλισμό στο πεδίο της μάχης που πέρασε στα χέρια των Ελλήνων.
Αυτή η μεγάλη νίκη στη Δοϊράνη αποκατέστησε την ελληνική υπεροχή στον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο και προετοίμασε το έδαφος για την επόμενη αναμέτρηση με τους Βούλγαρους στη Βέτρινα, την 26η Ιουνίου 1913. Οι Έλληνες στρατιώτες έδειξαν τον αληθινό τους θάρρος και αποφασιστικότητα και απέδειξαν στον υπόλοιπο κόσμο τη δύναμη και το πνεύμα της Ελληνικής Φρουράς.
