Το ποπ-κορν αποτελεί ένα δημοφιλές σνακ που παρασκευάζεται από κόκκους αραβοσίτου και έχει γίνει ένα απαραίτητο κομμάτι της ελαφράς διασκέδασης στους κινηματογράφους σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, η ιστορία του ποπ-κορν ξεκινάει πολύ πριν από την εμφάνισή του στον κινηματογράφο.
Η απόλαυση καβουρντισμένων κόκκων αραβοσίτου ήταν γνωστή και αγαπητή συνήθεια στους κατοίκους των σπηλαίων πριν από χιλιάδες χρόνια. Αν και το προϊόν αυτό ήταν ήδη γνωστό, το παλαιότερο εύρημα που έχει ανακαλυφθεί προέρχεται από το Νέο Μεξικό και είναι περίπου 5.000 χρόνων. Οι επιστήμονες θεωρούν το ποπ-κορν ένα καθαρά αμερικανικό προϊόν.
Οι ιθαγενείς της περιοχής χρησιμοποιούσαν μία παραδοσιακή μέθοδο για να παρασκευάζουν ποπ-κορν. Έτσι, τοποθετούσαν έναν-έναν τους σπόρους αραβοσίτου πάνω από τη φλόγα, χρησιμοποιώντας ένα κλαδί. Αυτός ο τρόπος παρασκευής επέτρεπε την αδιάλειπτη κίνηση των σπόρων στη θερμή φλόγα και τους έκανε να αναπηδούν, μετατρέποντας τους σε τραγανά και νόστιμα κομμάτια ποπ-κορν. Επιπλέον, οι ιθαγενείς χρησιμοποιούσαν το ποπ-κορν για να φτιάχνουν μπύρα και σούπες, καθώς και για την κατασκευή κοσμημάτων.
Η τέχνη του ποπ-κορν έγινε γνωστή και σε άλλες περιοχές όταν ένας ινδιάνος με το όνομα Κουαντακένα από τη φυλή των Γουαμπανοάγκ διδάχθηκε τη μέθοδο αυτή από βρετανούς αποίκους στο Πλίμουθ της Μασαχουσέτης, το 1630. Οι Ευρωπαίοι άνθρωποι που δοκίμασαν το ποπ-κορν ενθουσιάστηκαν με τη γεύση του και αποφάσισαν να το καταναλώνουν καθημερινά, συνοδεύοντάς το με κρέμα και ζάχαρη. Αργότερα, το ποπ-κορν έγινε απαραίτητο συνοδευτικό του δείπνου κατά τη διάρκεια της Ημέρας των Ευχαριστιών.
Το ποπ-κορν έγινε ακόμα πιο δημοφιλές κατά τον 19ο αιώνα, όταν οι πλανόδιοι πωλητές το προσέφεραν σε πάρκα, πανηγύρια και καρναβάλια. Οι πωλητές αυτοί είχαν στήσει τα μπανάκια τους έξω από τους κινηματογράφους και γρήγορα προξένησαν αντιδράσεις από τους αιθουσάρχες, που δεν ήθελαν η προσοχή των θεατών να αποσπάσεται κατά τη διάρκεια της προβολής. Ωστόσο, όταν οι θεατές επέβαλαν τη θέλησή τους και συνεχίστηκε η παρασκευή ποπ-κορν κατά τη διάρκεια των προβολών, οι αιθουσάρχες αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση και αποφάσισαν να προσφέρουν οι ίδιοι το ποπ-κορν, αυξάνοντας έτσι τα κέρδη τους.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το ποπ-κορν απέκτησε και αλμυρή γεύση, καθώς η ζάχαρη ήταν δύσκολο να βρεθεί. Παρόλα αυτά, η δημοφιλία του ποπ-κορν συνεχίζει να αυξάνεται και στις μέρες μας. Οι Αμερικανοί εξακολουθούν να κατέχουν την πρωτοπορία στην κατανάλωση ποπ-κορν, με κατανάλωση 65 κιλών ανά άτομο ετησίως.
Συνοψίζοντας, η ιστορία του ποπ-κορν είναι μια εκπληκτική αφήγηση για ένα σνακ που άφησε εποχή και έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της κινηματογραφικής εμπειρίας. Ο τίτλος “Η εκπληκτική ιστορία του ποπ-κορν και η αγαπητή του παρουσία στον κινηματογράφο” αντικατοπτρίζει τη σημασία και τη διαχρονικότητα αυτού του νόστιμου σνακ.
