Το μυστήριο που περιβάλλει τον φόνο του νεαρού Αλμπέρτ εξαπλώνεται σιγά-σιγά. Ποιος είναι ο υπεύθυνος για την αποτρόπαια εγκληματική πράξη που άφησε τον νεαρό άνδρα αιμορραγώντα, με τα γεννητικά του όργανα ακρωτηριασμένα, στη μέση του χωραφιού; Σταδιακά, μέσα από τους μονολόγους πέντε ηρώων που αγάπησαν τον νεαρό, αποκαλύπτεται αυτή η ομοφοβική εγκληματική πράξη με πολλαπλούς ένοχους. Ο Αλμπέρτ κείται – νεκρός, αλλά όχι ανύπαρκτος – στο χώμα, αγνοώντας τον λόγο για τον οποίο του συνέβη αυτή η τραγωδία. Νοσταλγεί τη σύντομη ζωή του, θλίβεται για τα χωράφια που θα κιτρινίσουν χωρίς αυτόν, ακούει τον ήχο του τρακτέρ που πλησιάζει, ενώ την ίδια στιγμή, ένας αναστατωμένος σκύλος γλείφει το υπογάστριό του. Η μητέρα του, Αντόνια, μετανιώνει που δεν παντρεύτηκε τον πρώην εραστή της, που τώρα είναι δήμαρχος του χωριού – ίσως τότε, με έναν διαφορετικό, λιγότερο τραυματισμένο πατέρα για το παιδί της, ο Αλμπέρτ θα είχε γλιτώσει από τον απάνθρωπο θάνατο. Η διευθύντρια του σχολείου, Τζούλια, αποκαλύπτει αναλυτικά την σεξουαλική σχέση που είχε με το όμορφο αγόρι, επιδιώκοντας όχι μόνο να εκδικηθεί τον άθλιο σύζυγό της αλλά και να τον ερεθίσει.
Ο Αργύρης Ξάφης, με τον «πολυφωνικό» μονόλογο που εκπροσωπεί, παρουσιάζει μια ισορροπημένη και λεπτομερή ερμηνεία, που δεν επιδιώκει να εντυπωσιάσει τον θεατή με ανεύθυνες εκκλήσεις αλλά τον ταξιδεύει σε έναν αφηγηματικό στρόβιλο. Μεταμορφώσεις, αλλαγές στη διάθεση και την τονικότητα, συνθέτουν ένα σύνολο μορφών που ξεδιπλώνεται προκλητικά στο σκοτάδι, ζωντανεύοντας σαν πνευματικά φαντάσματα τα απώτερα αγαπημένα τους ως ανθρωποειδή οντότητες που τώρα ζυμώνουν αναμνήσεις, γέλια και χειρονομίες
Η σκηνοθετική επιλογή της αφαιρετικής προσέγγισης από τη σκηνοθέτιδα και τον ηθοποιό, είναι γοητευτική και αναζωογονητική, αλλά παράλληλα εμπνέεται από μια μονοτονία και μια σταθερή ενεργειακή ροή που δεν υποδύεται καμία έκπληξη για τον θεατή. Η λιτότητα έχει τηνυπέρτερη αξία, αλλά η ανατροπή περιέχει ένα μεγάλο μέρος της γοητείας
Σε μια εποχή όπου η σεξουαλική κακοποίηση, ο φόβος για το διαφορετικό και ο φυλετικός προκαταλογισμός πλήττουν δυστυχώς μεγάλα μέρη της κοινωνίας μας, το έργο “Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος” καταφέρνει με ένα κορυφαίο cast και καλλιτεχνική ομάδα να αναδείξει με ευαισθησία και δύναμη τις πολυπλοκότητες της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, καθώς και την επίδραση που έχει η εξουσία σε αυτήν. Η παράσταση αποτελεί έναν βαθύ συναισθηματικό καθρέφτη, που μετακινεί τις προκαταλήψεις και διευρύνει την κατανόησή μας για αυτά τα ζητήματα. Εάν το θέατρο είναι η τέχνη που ανατρέπει κοινώς αποδεκτές αλήθειες, τότε αυτή η παράσταση ικανοποιεί πλήρως αυτό τον ρόλο. Το γραφικό χωριό που κρύβει το μίσος και την καχυποψία, οι υποκριτές νοικοκυραίοι που έρχονται κρυφά στην τοπική διασταύρωση για να ικανοποιήσουν τις ομοφυλοφιλικές επιθυμίες τους και στη συνέχεια εμφανίζονται στην κεντρική πλατεία χαρούμενοι με τα εγγόνια τους, η ομοφοβία που κρύβει την καταπιεσμένη ομοφυλοφιλική επιθυμία, όλες οι στρερεότυπες αντιλήψεις για τον στενομυαλισμό και την απόρριψη του διαφορετικού και την μη δυαδικότητα του φύλου, συγκεντρώνονται εδώ σαν να βγήκαν από ένα μανιφέστο για τη σύγχρονη πολιτική πάθος. Όμως, αν και οι προθέσεις του συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μιρό είναι αρκετά γενναιόδωρες, τα αποτελέσματα είναι αμφίλεγος. Σε μια εποχή όπου οι ζητήσεις για κοινωνική ευαισθητοποίηση και αλλαγή είναι ανεπαρκείς, το κείμενο του Μιρό επαναλαμβάνει γνωστά και πολλές φορές ακουσμένα πράγματα, αποτυγχάνοντας να προκαλέσει εκείνο το είδος βαθιάς συναισθηματικής σύνδεσης που μετακινεί παλαιότερες πεπραγμένες και διευρύνει, μέσω της τέχνης, την αντίληψη, τη σκέψη και την κατανόηση μας για την απείραντη πολυπλοκότητα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και τη σχέση της με την εξουσία.
