Το υπερωκεάνιο “Λουζιτάνια”, ένα αξιόλογο παράδειγμα ναυπηγίας στις αρχές του 20ου αιώνα, ανήκοντας στην εταιρία Cunard, υπήρξε το αριστούργημα της ναυπηγικής βιομηχανίας της εποχής. Αυτό το εντυπωσιακό πλοίο ήταν το γρηγορότερο της κατηγορίας του. Ωστόσο, η καταστροφή του από ένα γερμανικό υποβρύχιο στις 7 Μαΐου του 1915, προκάλεσε την είσοδο των Ηνωμένων Πολιτειών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το υπερωκεάνιο, το οποίο ξεκίνησε την κατασκευή του το 1903, έκανε το παρθενικό του ταξίδι από το Λίβερπουλ προς τη Νέα Υόρκη στις 7 Σεπτεμβρίου 1907. Είχε βάρος 32.000 τόνους και ανέπτυσσε ταχύτητα 26 κόμβων. Λίγο πριν τον Παγκόσμιο Πόλεμο, το πλοίο είχε μετατραπεί σε ναυπηγείο στο Λίβερπουλ για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του Βρετανικού Πολεμικού Ναυτικού. Στις 1η Μαΐου του 1915, την εποχή που ο Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη σε όλα τα μέτωπα, το “Λουζιτάνια” αναχώρησε από τη Νέα Υόρκη για να πραγματοποιήσει το προγραμματισμένο ταξίδι του προς το Λίβερπουλ με 1.959 επιβάτες και πλήρωμα. Στις 7 Μαΐου, κοντά στις ακτές της Ιρλανδίας, το πλοίο δέχθηκε επίθεση από το γερμανικό υποβρύχιο U-20. Μια τορπίλη βύθισε το πλοίο, προκαλώντας δύο έκρηξεις που το έσχισαν στα δύο. Το πλοίο βυθίστηκε μέσα σε 20 λεπτά και 1.198 άνθρωποι χάθηκαν στα βαθιά νερά του Ατλαντικού. Αυτή η τραγωδία προκάλεσε θύελλα αγανάκτησης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον έστειλε έντονη προσφυγή στη γερμανική κυβέρνηση για τη βύθιση του “Λουζιτάνια” και σε μια ανακοίνωσή του αναφέρθηκε: “Από την πλευρά του Διεθνούς Δικαίου και εξ ονόματος της ανθρωπότητας, οι Ηνωμένες Πολιτείες ζητούν εγγυήσεις ότι αυτό το δικαίωμα των ουδέτερων να ταξιδεύουν σε ουδέτερα ή πολεμικά ύδατα θα τηρείται και ότι δεν θα υπάρξει επανάληψη παρόμοιου επεισοδίου σε πλοία που μεταφέρουν αμάχους”. Από την πλευρά της, η Γερμανία υποστήριξε ότι είχε εκδώσει ανακοίνωση από τις 22 Απριλίου, προειδοποιώντας τους πολίτες των ουδέτερων χωρών να μην επιβιβάζονται σε πλοία των εμπορικών ναυτιλιακών δυνάμεων. Επιπλέον, υποστήριξε ότι το “Λουζιτάνια” μετέφερε όπλα που προορίζονταν για τη Βρετανία, μια κατηγορία που η βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε απερίφραστα. Χρόνια αργότερα, αποδείχθηκε ότι το “Λουζιτάνια” πραγματικά μετέφερε πολεμικό υλικό, συγκεκριμένα φορτίο φυσιγγίων και οβίδων, συνολικού βάρους περίπου 173 τόνων, χωρίς τη γνώση των επιβατών. Η καταστροφή του βρετανικού υπερωκεανίου και ο γενικότερος υποβρυχιακός πόλεμος των Γερμανών ήταν ανάμεσα στους λόγους που οδήγησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες να εμπλακούν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των δυνάμεων της Αντάντ. Στο πλοίο επέβαιναν επίσης έξι Έλληνες υπήκοοι, από τους οποίους μόνο δύο επέζησαν. Στην πρώτη θέση ταξίδευαν ο επιχειρηματίας χαλιών Μιχάλης Παπαδόπουλος (43 ετών), η ιταλίδα σύζυγός του Άντζελα (32 ετών) και ο φίλος τους Λεωνίδας Μπίστης (33 ετών). Ο Παπαδόπουλος και ο Μπίστης χάθηκαν στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού, ενώ η Άντζελα Παπαδοπούλου διασώθηκε. Στην τρίτη θέση ταξίδευαν ο Μαρίνος Ανδρεάτος (39 ετών), ο Τζορτζ Καράσιτος (38 ετών) και ο μοναχοκόρης Θεόδωρος Διαμαντής (41 ετών), ο μόνος που επέζησε από το δυστύχημα.
