Το να εκφράζουμε στοργή δεν είναι κακό, ίσα-ίσα που ένα φιλί και μια αγκαλιά έχουν θεραπευτική δύναμη. Ωστόσο, η στοργή δεν μπορεί να επιβληθεί. Πρέπει να εκφράζεται με ελεύθερο και αυθόρμητο τρόπο, γιατί έτσι αποκτά πραγματική αξία και νόημα. Στην προσπάθεια μας να μάθουμε στα παιδιά μας την αξία της στοργής, πρέπει να τους επιτρέψουμε να αποφασίσουν μόνα τους πώς και πότε θα την εκφράσουν.
Σημασία έχει να μάθουν τον όρο “συναίνεση” και να συνειδητοποιήσουν ότι το σώμα τους ανήκει αποκλειστικά σε αυτά. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τα αγγίξει ή να τα πιέσει να κάνουν κάτι που δεν θέλουν. Πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά να αποφασίσουν αν θέλουν να αγκαλιάσουν ή να φιλήσουν κάποιον, καθώς αυτό θα ενισχύσει την αυτοεκτίμησή τους και την αίσθηση της προσωπικής τους ακεραιότητας.
Δεν υπάρχει ένα στάνταρτ σωστό ή λάθος για όλα τα παιδιά. Κάθε παιδί έχει τη δική του προσωπικότητα και τα δικά του όρια. Υπάρχουν παιδιά που ευχαρίστως εκφράζουν στοργή και άλλα που το αποφεύγουν. Και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Αν τα πιέσουμε να το κάνουν απέναντι στη θέλησή τους, τους στερούμε τη φωνή τους και την ελευθερία τους. Πρέπει να τα αναγνωρίζουμε και να τα σεβόμαστε.
Ο καλύτερος τρόπος για έναν γονιό να μάθει στο παιδί την αξία της στοργής είναι να δώσει ο ίδιος το καλό παράδειγμα. Ας εφαρμόσουμε τους κανόνες ευγένειας στην καθημερινή μας ζωή. Ας δείξουμε στα παιδιά πώς πρέπει να χαιρετάμε, να μιλάμε με σεβασμό, ποιες είναι οι λέξεις που πρέπει να χρησιμοποιούμε για να εκφράσουμε ευγνωμοσύνη, να ζητήσουμε και να ζητήσουμε συγνώμη. Έτσι, ενθαρρύνουμε την ευγένεια και την αλληλεγγύη, σεβόμενοι παράλληλα τα φυσικά όρια και την αυτονομία του παιδιού.
Στο τέλος, ας αφήσουμε τα παιδιά να εκφράσουν τη στοργή τους αυθόρμητα και με τον δικό τους τρόπο. Έτσι, τους δίνουμε την ελευθερία να αναπτύξουν τις σχέσεις τους με τον κόσμο γύρω τους, με τον δικό τους ρυθμό και τη δική τους εκφραστικότητα. Αυτό είναι ένα βήμα προς την ελευθερία και τον σεβασμό προς τα παιδιά μας.
