Η πρώτη φορά που άκουσα για το “Κάτι διαφορετικό” ήμουν στο δεύτερο έτος της δραματικής σχολής και νιώθηκα ένα μεγάλο κενό. Δεν μπορούσα να συμμετάσχω εκείνη τη φορά, αλλά η περήφανη για την ομάδα μου. Μου θύμιζε πόσο υπέροχη ήταν η αίσθηση του να είσαι μέρος αυτής της παράστασης και να μπορείς να εκφράσεις τον εαυτό σου μέσα από αυτήν
Όταν δέκα χρόνια μετά προτάθηκε η δυνατότητα να παίξουμε το “Κάτι διαφορετικό 2” και να υπολογιστούμε για επιχορήγηση, αποφάσισα να μην χάσω αυτήν την ευκαιρία. Δεν ήθελα να ξαναμείνω εκτός σκηνής, να κλαίω και να γελάω ως θεατής. Ήθελα να παίξω μαζί τους, παρά το γεγονός ότι θα ήμουν αναμφίβολα εξαιρετικά κουρασμένη.
Το “Κάτι διαφορετικό 2” είναι μια παράσταση που αρχικά φαίνεται να απευθύνεται μόνο στη γενιά μας, των millennials, αλλά στην πραγματικότητα μιλάει σε όλες τις ηλικίες. Κάθε θεατής μπορεί να αποκομίσει κάτι διαφορετικό από αυτήν την παράσταση, ακόμα και αν είναι φτιαγμένη από ανθρώπους πάνω από 35 ετών. Είναι ένας τρόπος για εμάς να μιλήσουμε με θράσος και ειλικρίνεια για όσα έχουν συμβεί την τελευταία δεκαετία και πέρα.
Με αυτήν την παράσταση αντιλαμβάνομαι μια κραυγή απελπισίας που προέρχεται από την ανάγκη μας να μιλήσουμε για τις ανασφάλειες και τις προσωπικές μας ανάγκες. Σε μια κοινωνία που θεωρεί ότι η ποίηση και η ανάγκη για ζωή είναι ένδειξη ανωριμότητας, εμείς προσπαθούμε να πάμε κόντρα σε αυτό το πρότυπο.
Είναι αλήθεια ότι αυτή η παράσταση δεν είναι για όλους. Υπάρχει μια απενοχοποίηση που είναι είτε απελευθερωτική είτε απωθητική ανάλογα με το πρόσωπο. Και αυτό είναι σεβαστό.
Δεν είμαστε πάντα έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την ύπαρξή μας με αυτό το τίποτα που μας επιβάλλεται. Αλλά στο τέλος, ας ζήσουμε όντως όσο ζούμε, ας αγωνιστούμε να υπάρχουμε και να επιβιώσουμε σε μια κοινωνία που μεριμνά μόνο για την παραγωγικότητα και αγνοεί τις ανθρώπινες ανάγκες. Ας αντισταθούμε στην τάση του καπιταλιστικού προτύπου ζωής και ας ζήσουμε με πάθος και αυθεντικότητα.
