Δύο χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, είχα περάσει με επιτυχία τις εξετάσεις για τη Νομική Αθηνών. Οι γονείς μου είχαν ταξιδέψει στην Αθήνα για να μου βρουν κάποιο κατάλυμα. Μετά από αρκετή έρευνα, μετακόμισα σε ένα μικρό διαμέρισμα που παλιά ήταν ένα πλυντήριο στην οδό Λιοσίων. Από εκεί, μπορούσα να δω τα κόκκινα φώτα των μπουρδέλων στη γειτονιά, που κάθε βράδυ έλαμπαν γεμάτα υποσχέσεις. Ακριβώς απέναντί μου ήταν ο σιδηροδρομικός σταθμός Λαρίσης και διάσπαρτα τα ρυπαρά ξενοδοχεία της περιοχής που φιλοξενούσαν τους ταξιδιώτες, αλλά και τους επαρχιώτες που έφταναν από τα χωριά για νομικές υποθέσεις. Το ξενοδοχείο “Όλυμπος” στο οποίο αναφέρεται η Αμερικανίδα συγγραφέας Κάρα Χόφμαν στο μυθιστόρημά της, που μεταφράστηκε εκπληκτικά από τον Παναγιώτη Κεχαγιά, ήταν ένα από αυτά τα ξενοδοχεία. Στο βιβλίο, αυτή η ξένη συγγραφέας περιγράφει την αυτοβιογραφική της ιστορία. Ήταν δέκαεννέα ετών όταν έφτασε στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’80, με σκοπό να εργαστεί στους ελαιώνες. Αποβιβάστηκε στον σταθμό Λαρίσης της Αθήνας και βρήκε καταφύγιο στο ξενοδοχείο “Όλυμπος”. Εκεί βρήκε και δουλειά – όχι για να συλλέξει ελιές, αλλά για να προσελκύσει τουρίστες που έφταναν στην πρωτεύουσα και χρειάζονταν ένα μέρος για να μείνουν. Εκείνη την εποχή, που ακούγεται αδιανόητο, δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, γεωγραφικά συστήματα πλοήγησης και Google maps για να βοηθήσουν τους ταξιδιώτες. Αυτό ήταν το έργο των “καθοχτεκρήδων”. Οι “καθοχτεκρήδες” θαύμαζαν τους τουρίστες πριν ακόμα αποβιβαστούν από τα τρένα που τους έφερναν από το λιμάνι της Πάτρας, για να τους οδηγήσουν ασφαλώς στα ξενοδοχεία που τους πλήρωναν ελάχιστα για την απόλαυση του ψάρεματος αλλοδαπών ψυχών και παχυλών πορτοφολιών. Αυτό κάνει και η ηρωίδα της Χόφμαν. Ζει και εργάζεται για το ξενοδοχείο “Όλυμπος”, την ίδια στιγμή που μοιράζεται το διαμέρισμα με ένα ασυνήθιστο ζευγάρι ομοφυλόφιλων σε ένα ημικατεστραμμένο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Με παράλληλες αφηγήσεις, μαθαίνουμε την εξέλιξη των χαρακτήρων τους στο μέλλον όπου, ο καθένας ακολουθεί το δικό του μονοπάτι στη ζωή, έχοντας αφήσει πίσω την περίοδο της ανέμελης νιότης και της ζωής υπό την προκλητικότητα. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα νοσταλγίας, που αναδεικνύει συνεχώς μια Αθήνα, που δεν είναι και τόσο παλιά, γειτονιές που έχουν αλλάξει, αλλά όχι τόσο, και επαγγέλματα που ανήκουν στο παρελθόν – ένα παρελθόν που έχουμε ζήσει, τουλάχιστον εμείς οι παλιοί. Φαίνεται ότι η Κάρα Χόφμαν ερωτεύτηκε τόσο πολύ την Ελλάδα, που εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα και μπορεί κανείς να τη συναντήσει στα Εξάρχεια, πίνοντας τον καφέ της στην πλατεία. Κάτω από τη γη, κάτω από τα πόδια της για την ακρίβεια, κατασκευάζεται – παρά τις αντιδράσεις – ο νέος σταθμός του μετρό.
