Ο γιος μου δεν έχει μπαμπά. Το παιδί μου είναι “προϊόν” μιας επιπόλαιης σχέσης 4 μηνών. Όταν ανακοίνωσα την εγκυμοσύνη μου στον σύντροφό μου, δήλωσε ότι δεν θέλει ευθύνες. Το σεβάστηκα και συνέχισα μόνη μου. Την εποχή της εγκυμοσύνης μου, εργαζόμουν με πλήρες ωράριο σε ένα περιοδικό και ζούσα από τον μισθό μου. Προκειμένου να μπορέσω να τα βγάλω πέρα οικονομικά, βρήκα ένα φτηνότερο διαμέρισμα, καθώς το μωρό θα ερχόταν στον κόσμο σε λιγότερο από δύο μήνες.
Θυμάμαι πώς όταν ήμουν έγκυος και μόνη έλεγα στον εαυτό μου ότι όλα ήταν υπό έλεγχο και ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω. Στην πραγματικότητα ως μόνη μητέρα, συνειδητοποιώ ότι είναι πιο δύσκολο από ό, τι είχα φανταστεί και είχα προβλέψει. Όχι λόγω οικονομικών. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη του πατέρα. Με αγχώνει η μέρα που θα πρέπει να του εξηγήσω τι ακριβώς έχει συμβεί.
Και τι θα του πω; Ήμουν ανεύθυνη και δημιούγησα μια οικογένεια μόνη μου; Ή ψέματα; Ο μπαμπάς “πέθανε”; Ή ο “μπαμπάς, μάς άφησε;”. Δεν νομίζω ότι θα άφηνα ποτέ το παιδί μου να ζει σε ένα ψέμα. Όσο κι αν βλέπω ότι από τώρα αναρωτιέται χωρίς να ξέρει ακόμα γιατί. Ακόμα και τώρα, που είναι ακόμα στο νήπιο, διακρίνω στα μάτια του ένα μικρό ερωτηματικό που δεν μπορεί ακόμα να κάνει λέξεις. Βλέπω την απορία στο “είναι” του, όταν παρατηρεί τα άλλα παιδιά με δυο γονείς που έρχονται και τα παίρνουν από το σχολείο. Όταν φωνάζουν “μπαμπά, μαμά”. Κατανοώ ότι διακρίνει τη διαφορετικότητα της δικής μας οικογένειας και σύντομα θα πρέπει να του εξηγήσω με τρόπο κατανοητό τους λόγους ή την ανάγκη της επιλογής μου να τον μεγαλώσω μόνη μου. Και όλα αυτά χωρίς να του μεταφέρω οδυνηρά μηνύματα απόρριψης από τον του βιολογικό πατέρα και τονίζοντάς του ότι η διαφορετικότητα δεν είναι κατ’ ανάγκην κάτι κακό. Πράγμα όχι και τόσο απλό. Δεν θα πω ψέματα. Είμαστε πολύ καλά χωρίς μπαμπά. Κερδίζω εγώ τα ως προς το ζην και τα καταφέρνω μια χαρά. Εγώ τον νανουρίζω για να κοιμηθεί και εγώ τον ξυπνάω κάθε πρωί στις έξι επειδή θέλει να πιει γάλα. Ανησυχώ όταν είναι άρρωστος, και ναι αισθάνομαι ένοχα εάν τύχει να περάσω μερικές ώρες μακριά από αυτόν. Εγώ πληρώνω τους λογαριασμούς και στο τέλος παίρνω μια ανάσα ανακούφισης που τα καταφέραμε άλλο ένα μήνα. Κάνω επίσης και άλλα πράγματα. Κάθε βράδυ του διαβάζω το ίδιο βιβλίο όσες φορές θέλει και όσες φορές θέλει να το ακούσει και εκείνος αποκοιμιέται στο στήθος μου, όπως έκανε όταν ήταν ωρών και εγώ ακόμα χώνω την μύτη μου στα μαλλιά του που μυρίζουν σαπούνι. Κάνω τα πάντα και δεν παραπονιέμαι και συχνά συγκινούμαι βαθιά όταν νιώθω ότι εγώ είμαι το πιο σημαντικό πρόσωπο στο σύμπαν του, αλλά αγχώνομαι παράλληλα και φοβάμαι. Αν μου συμβεί κάτι, τι θα απογίνει; Αρκετές φορές παραδίνομαι στα δάκρυα και το άγχος, επειδή πιέζομαι διαρκώς, ώστε να είμαι επαρκής. Το να υποστηρίζω το γιο μου οικονομικά και συναισθηματικά μόνη μου με συντρίβει. Εγώ είμαι αυτή που θα μας κρατάει μαζί και να προχωράμε, αλλά είναι αναπόφευκτο ότι ο γιος μου μεγαλώνει και κάποια στιγμή θα ρωτήσει τα πάντα σχετικά με τον πατέρα του. Και η σκέψη αυτή με κατατρέχει. Και σιγά σιγά συνειδητοποιώ ότι δεν έχει σημασία τι κάνω, δεν έχει σημασία πόσο καλή μητέρα είμαι. Πάντα θα υπάρχει ένας «μπαμπάς» που λείπει. Ο παιδίατρος μας μου είπε ότι η λέξη «μπαμπάς» είναι μιά πολύ εύκολη λέξη για τα μωρά και γι’ αυτό τη λένε πολύ συχνά. Αλλά ξέρω ότι μία ημέρα ο «μπαμπάς» θα πρέπει να μετατραπεί σε μια μεγάλη συζήτηση, με αμφίβολη κατάληξη. Επιμέλεια: Αναστασία Αρμενιάκου
