«Η κόρη μου κοιμάται συχνά στο κρεβάτι μου». Μόλις ξεστομίσω τη συγκεκριμένη φράση, αντιμετωπίζω ανασηκωμένα φρύδια, μουρμουρίσματα, κουνήματα των κεφαλιών. Για ένα λεπτό σκέφτομαι ότι αντί να ομολογήσω πως η εξάχρονη κόρη μου χώθηκε στο κρεβάτι μου θα ήταν προτιμότερο να πω ότι την αφήνω νηστική. Ίσως η αντίδρασή φίλων, γνωστών και περαστικών να ήταν πιο χαλαρή. Ο ήχος της φωνής τους και τα γουρλωμένα τους μάτια, κάθε φορά που το αναφέρω σε διάφορες συζητήσεις, με κάνουν και τρομάζω. “Καλά, της επιτρέπεις να κοιμάται μαζί σου;”. Ναι, αγαπητέ φίλε, μέλος της οικογένειας, συνάδελφε, τυχαίε ξένε και περαστικέ, αφήνω την κόρη μου πολλές φορές να κοιμηθεί δίπλα μου. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα, αλλά όταν είναι άρρωστη ή απλά της λείπει η εργαζόμενη μαμά της και βλέπω ότι με θέλει κοντά της, την προσκαλώ και μόνη μου κάτω από τις κουβέρτες. Κάθε φορά που αποφασίζει να με επισκεφτεί, ομολογώ πως δεν κάνω και τον καλύτερο ύπνο, αλλά με αποζημιώνει η απερίγραπτη θαλπωρή που νιώθω όταν την ακούω να ανασαίνει δίπλα μου. Είναι δύσκολο να είσαι μια διαζευγμένη μητέρα που χάνει στιγμές από τη ζωή του παιδιού της όταν πρέπει να την πάρει ο πατέρας της για λίγες μέρες. Είναι δύσκολο να είσαι ένα μικρό παιδί που σου λείπει η μητέρα σου και δεν μπορείς πάντα να εκφράσεις με λέξεις πόσο πολύ θέλεις μέσα σου, πόσο προσεύχεσαι καθημερινά οι γονείς σου να είναι και πάλι μαζί, και το διαζύγιο να είναι ένα κακόγουστο αστείο, ένας εφιάλτης που πάει, πέρασε. Αυτό το μοίρασμα του κρεβατιού προσφέρει παρηγοριά και στις δυο μας. Αυτή είναι η αλήθεια. Θυμάμαι, όταν ήταν μωρό ακόμα, και έβγαζε τα πρώτα της δόντια, την έπαιρνα συχνά από την κούνια της και την έφερνα στο κρεβάτι μαζί μου. Μερικές φορές μου έβγαζε την πίστη. Αυτό όμως ήταν το καλύτερο που είχα να κάνω και ήταν μακράν προτιμότερο για μένα από το να θηλάζω στην πολυθρόνα κοιτάζοντας το ταβάνι ή το iPhone μου ή διαβάζοντας στο Facebook τα γεμάτα απόγνωση στάτους κι άλλων άυπνων μαμάδων. Βέβαια, έχει περάσει πολύς καιρός από τότε και η μικρή είχε συνηθίσει να κοιμάται στο δικό μεγάλο κοριτσίστικο κρεβάτι της με άνεση. Μέχρι που οι γονείς της χώρισαν. Τότε άρχισε να φοβάται το σκοτάδι, να είναι ανήσυχη και να θέλει να κοιμηθεί μαζί μου. Ξαφνικά, ήθελε να επιστρέψει στη «μήτρα». Ποιος θα μπορούσε να την κατηγορήσει; Ο κόσμος όπως τον ήξερε μέχρι τότε, είχε γίνει κομμάτια και οι δύο άνθρωποι που αγαπούσε περισσότερο στη ζωή της, δεν μπορούσαν πια να είναι μαζί της στο ίδιο μέρος την ίδια στιγμή εκτός από τα γενέθλιά της ή την ονομαστική της εορτή. Το να ζητά από μένα ή από τον πατέρα της να κοιμηθεί δίπλα μας δεν είναι έγκλημα όχι μόνο για το δικό μας παιδί, αλλά για οποιοδήποτε παιδί που περνάει μια δύσκολη στιγμή, είτε αυτή είναι ένα διαζύγιο, είτε ένας φόβος, είτε ένας πόνος στο στομάχι. Δεν νομίζω ότι μπορεί να καταστρέψει το παιδί μου, το ότι κοιμάται συχνά μαζί μου. Δεν έχω τέτοιες ενδείξεις. Το αντίθετο θα έλεγα. Και από την άλλη σκέφτομαι πως όταν η κόρη μου θα είναι 13, ετών δεν θα ζητά πια να κοιμηθεί στο κρεβάτι μου. Όταν, μάλιστα, θα είναι 18, δεν θα κοιμάται καν στο παιδικό της δωμάτιο… Όσο κι αν ακούγεται εγωιστικό σκέφτομαι και τον εαυτό μου. Πολλές φορές λέω πως το κορίτσι μου δεν θα θέλει να είναι μαζί μου για πάντα γιατί κανένα παιδί δεν θέλει να είναι με τους γονείς του για πάντα. Σύντομα, η κόρη μου θα ανοίξει τα φτερά της και θα πετάξει μακριά. Γιατί, λοιπόν, αυτό να είναι έγκλημα; Δεν διάβασα ποτέ, σε καμία εφημερίδα, δεν άκουσα ποτέ στις ειδήσεις, ότι κάποιος έγινε κατά συρροή δολοφόνος γιατί συχνά τον άφηνε η μητέρα του να κοιμάται μαζί της. Έχω διαβάσει για κακοποίηση, αδιαφορία και έλλειψη αγάπης. Για ανάγκες, που δεν ακούστηκαν και δεν ικανοποιήθηκαν. Αν, είστε χωρισμένες μητέρες και κοιμάστε συχνά με τα παιδιά σας μην νιώθετε ενοχές. Είναι μια ανάγκη που ανακουφίζει και τους δυο. Και εσάς και το παιδί σας. Και είναι ακόμα μια έκφραση αγάπης, μια τρυφερή στιγμή που θα νοσταλγείτε και οι δύο σας χρόνια αργότερα.
