Αγαπητοί γονείς,
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικά συναισθήματα που έχω ενώ είμαι ακόμη μικρός. Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να πω ότι καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου, παρόλο που είμαι μικρός. Μερικές φορές, όμως, μου φαίνεται ότι με κοροϊδεύετε.
Θυμάμαι όταν ήμουν πιο μικρός και καθημερινά το πρωί με ξυπνούσες, μαμά, και με έσπρωχνες να τρέξω για να πιω το γάλα μου, γιατί λεγες ότι θα κρυωνε. Περπατούσα ακόμα στον απολύτως ξενύχτη και γελούσες μαζί με τον μπαμπά μου. Τώρα, όμως, ο μπαμπάς φεύγει πιο νωρίς και δεν τον βλέπω σχεδόν καθόλου. Κάθε πρωί, η μαμά κοπανάει τα ντουλάπια με θυμό ενώ χαμογελάει ψεύτικα. Το βλέμμα της δεν λέει την αλήθεια. Και τα μεσημέρια, στο τραπέζι, αντί να μοιραζόμαστε τις στιγμές χαράς και γέλιου όπως κάναμε παλιά, εγώ μιλάω μόνο για το σχολείο μου και αυτό και με αναγκάζετε. Τι να πω, όμως, για το σχολείο μου; Ότι σχεδόν κάθε πρωί κοιμάμαι στο θρανίο, γιατί έχω εφιάλτες τις περισσότερες νύχτες που με κυνηγάει κάποιος; Ότι πρόσφατα μίλησα με την δασκάλα μου στα διαλείμματα, γιατί έχω χτυπήσει ένα αγοράκι; Ναι, μαμά, ίσως να το χτύπησα. Γιατί με κάλεσε στο πάρτι του και έφεραν τις προσκλήσεις ο μπαμπάς και η μαμά του, που ήταν ευτυχισμένοι και αγκαλιάζονταν, και ζήλεψα, μαμά και μπαμπά, επειδή αυτό το παιδί έχει την αγάπη των γονιών του και δεν τους λένε ψέματα. Αντίθετα, εγώ δε θυμάμαι από πότε εσείς αγκαλιαζόσασταν και δεν το θυμάμαι καλά παρά μόνο από τη γιορτή στο νηπιαγωγείο πριν από τέσσερα χρόνια. Και μετά από αυτό, ποτέ ξανά. Το ίδιο και για τις Σάββατο πρωϊνές βόλτες στο πάρκο ή τις στιγμές που άγκαζαν στον καναπέ. Τώρα ξυπνάω και βλέπω τον μπαμπά να κοιμάται στον καναπέ, ενώ εσύ, μαμά, είσαι κλεισμένη μες το δωμάτιο σας. Παρόλα αυτά, το πρωί κάνεις ότι βγαίνεις από το δωμάτιο, μπαμπά. Γιατί κάνετε όλα αυτά τα πράγματα;
Όμως, δε με νοιάζει πολύ τί γίνεται στο σπίτι αυτή τη στιγμή. Θέλω να φύγω και να πάω στο σχολείο, στους φίλους μου. Ναι, αλλά ακόμα και ο φίλος μου δε με νοιάζει τόσο, γιατί πάντα μου μιλάει για το μικρό του αδερφάκι και ζηλεύω. Εγώ δεν έχω κανέναν να παίζω, επειδή είστε πάντα έκπτωτοι και έχουμε σταματήσει να παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια. Και δεν μιλάτε ποτέ για το αδερφάκι που μου είχατε υποσχεθεί. Μου λέτε ψέματα. Όμως, και αυτό δε με νοιάζει. Έχω τον υπολογιστή μου και περνώ τις απογευματινές ώρες μου παίζοντας παιχνίδια και νικώντας τους κακούς. Γιατί όλοι οι μεγάλοι είναι κακοί και λένε ψέματα. Δεν απαντούν στα ερωτήματα μου ή μου απαντούν με ψέματα. Και όταν γυρνάω και σας βλέπω να κλαίγεστε, μαμά, αλλά γιατί να κλαις όταν νομίζεις ότι δε σε βλέπει κανείς, θυμώνω. Και θυμώνω και με εσένα, μπαμπά. Ναι, αλλά γιατί να είστε άσχημα μεταξύ σας; Γιατί όταν μπαίνω στο δωμάτιο, συχνά σας ακούω να τσακώνεστε ψιθυριστά. Και εγώ δε θα σας μιλάω πλέον. Ήδη δε μου μιλάτε. Έχω θυμώσει με όλα αυτά τα ψέματα. Με το γεγονός ότι δε με αγαπάτε πια. Αλλά αυτό δε με νοιάζει καθόλου. Ξέρω ότι μπορεί να είμαι κακό παιδί, αλλά δε με νοιάζει καθόλου …
Πρέπει να θυμάμαι πάντα ότι τις ενοχλήσεις και τις στενοχώριες που ίσως σας προκαλέσω δεν τις ευχαριστιέστε και θα πρέπει να σας φέρομαι πάντα αποδεκτικός και ευγενικός. Αλλά θέλω και εσείς, αγαπητοί μου γονείς, να νιώθετε μια φορά και να αισθάνεστε αυτές τις στιγμές που εγώ νιώθω πάντα.
Θα ήθελα να πληροφορηθώ γιατί αυτή η αλλαγή στην ατμόσφαιρα του σπιτιού. Γιατί με ποιον τρόπο θα αλλάξει και πως μπορούμε να καταφέρουμε να επιστρέψουμε στο παρελθόν, όπως ήμασταν πριν. Θυμάμαι ότι μοιραζόμασταν όμορφες στιγμές, γέλια και αγκαλιές. Τώρα φαίνεται ότι κάτι έχει αλλάξει και όλα έχουν γίνει δύσκολα. Ελπίζω ότι μπορούμε να επανέλθουμε στον τρόπο που ήμασταν πριν και να είμαστε πάλι χαρούμενοι.
Με αγάπη,
Το παιδί σας
