Η παραπάνω φράση της L. Graham μας αναγκάζει να σκεφτούμε την εμβέλεια της επίδρασης των γονέων στη ζωή μας. Καθένας μας φέρνει μαζί τους τις εμπειρίες και τις πληγές των προγόνων τους. Πόσα πράγματα φέρνουμε με μας και πόσα πράγματα πονάμε για τον τρόπο που μας μεγάλωσαν και τον λόγο πίσω από αυτό…
Μητέρες που ανέχονται τη φασαρία γιατί την έζησαν και εκείνες. Μητέρες που δεν έχουν αυτοπεποίθηση επειδή δεν έλαβαν ποτέ σεβασμό. Μητέρες με φόβους επειδή υπέφεραν από τον φόβο τους. Μητέρες που υπομένουν άσχημες καταστάσεις επειδή τους έμαθαν να υπομένουν. Μητέρες με νεύρα επειδή μεγάλωσαν με άγχος. Μητέρες που αδίκως νιώθουν ένοχες επειδή τους έμαθαν να φταίνε…
Η ζωή μας είναι μια συνεχής αλυσίδα. Καθένας από εμάς ενυποκρίνεται σε αυτό που έμαθε. Αλλά απαιτείται μεγάλη μάχη με τον εαυτό μας για να απαλλαγούμε από τις αρνητικές συνήθειες και τα τραύματα που μας έχουν επηρεάσει. Μια μεγάλη και διαρκής πάλη που συνεχίζεται μέχρι το τέλος. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να σπάσουμε την αλυσίδα και να μην μεταφέρουμε στα παιδιά μας αυτό που μας έκαναν.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να επαναλάβουμε τα λάθη των γονέων μας. Έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε την πορεία μας και να είμαστε πρότυπα για τα παιδιά μας. Ο δρόμος της θεραπείας του εαυτού μας δεν είναι εύκολος, αλλά είναι μια αναγκαία διαδρομή για να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας.
Ας σταματήσουμε να επαναλαμβάνουμε τα λάθη του παρελθόντος και ας δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να θεραπευτεί. Ας αρνηθούμε να μεταφέρουμε στα παιδιά μας τον πόνο και τις αδυναμίες που μας κληρονομήθηκαν. Ας ξεκινήσουμε αυτή την αλλαγή από εμάς, για να δημιουργήσουμε μια καλύτερη και πιο υγιή αλυσίδα για τους επόμενους γενεθλιάτες μας.
“Ο δρόμος της γυναικείας θεραπείας: Η κλειδαρότρυπα για την ευημερία των παιδιών μας” – Κίκκα Ουζουνίδου
