Η δύναμη των λέξεων: Πώς η μητέρα μου με βοήθησε να κερδίσω αυτοπεποίθηση
Όταν ήμουν μικρή, οι έννοιες του bullying και του σχολικού εκφοβισμού δεν ήταν τόσο γνωστές όπως σήμερα. Τότε, παιδιά όλων των ηλικιών έπαιζαν ανεπιτήδευτα στην αυλή του σχολείου, στις πλατείες και στις παιδικές χαρές, χωρίς πολλή επίβλεψη από τους ενήλικες. Αν και κάποιες γιαγιάδες ή γειτόνισσες ήταν κοντά μας, σπάνια παρενείχαν στις διαμάχες μας. Έτσι, όταν με αποκαλούσαν “χοντρή”, δεν αντέδρασα ειδικά και ούτε η ίδια αισθανόμουν πως με είχαν πειράξει. Κανείς δεν στάθηκε δίπλα μου τότε και κανείς δεν συζήτησε πώς θα μπορούσα να αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση. Τα παιδιά άσκούσαν χλευασμούς, πείραγμα, χτυπήματα, αλλά στο τέλος είτε βρίσκαμε κοινό έδαφος, είτε συνέχιζαν τις δικές τους δραστηριότητες. Οι γονείς σήμερα, φαίνεται πως έχουν μια καλύτερη κατανόηση για το πώς να προλαμβάνουν το bullying και πώς να υποστηρίζουν τα παιδιά τους, είτε αυτά είναι θύτες είτε θύματα. Ωστόσο, η δική μου μητέρα τότε, εκτός από χωρίς να το καταλαβαίνει, έκανε κάτι τόσο μαγικό που με βοήθησε να ανταπεξέλθω στον εκφοβισμό. Κάθε φορά που της έλεγα ότι κάποιος με είχε πειράξει – δεν της το λέγα απαραίτητα πάντοτε – η απάντησή της ήταν πάντα ίδια: “Τι μας δείχνει αυτό για το παιδί εκείνο;”. Μετά από προσεκτική ακρόαση της ιστορίας μου, τότε μαζί φανταστήκαμε ιστορίες για το γιατί ήθελε να με πειράξει, τι ένιωθε, πώς ήταν η μέρα του. “Ταλέβαμε μαζί φαντασία για να βρούμε τους λόγους πίσω από τις πράξεις του” – “Μπορεί να περνάει άσχημα για κάτι που έγινε” – “Ίσως να τον πειράζει κάποιος άλλος για κάτι που έχει” και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Έτσι, σιγά-σιγά άρχισα να καταλαβαίνω ότι όταν κάποιος με κοροϊδεύει, το πρόβλημα δεν είμαι εγώ, αλλά αυτό το άλλο παιδί. Συμπεράσματα που κάναμε μαζί ήταν πως κάτι είχε συμβεί σε εκείνον και ένιωθε την ανάγκη να με πειράξει. Όχι μόνο με βοήθησε η μητέρα μου να καταλάβω ότι το θύμα δεν φέρει ποτέ ευθύνη, αλλά με βοήθησε να έχω και αυτοσυνείδηση. Κατάλαβα ότι η αγένεια είναι ένας τρόπος έκφρασης της οργής και μιας εσωτερικής σύγκρουσης. Και κάθε φορά που με πείραζε κανείς, δεν αναρωτιόμουν “γιατί με πειράζει αυτό ακριβώς εμένα;”, αλλά “τι μπορεί να έχει συμβεί σε αυτό το παιδί;”. Η ερώτηση της μητέρας μου ήταν η ασπίδα που με βοήθησε να προστατεύω τον εαυτό μου, ώστε να μην πληγώνομαι αλλά και να μην θυμώνω. Έμαθε στο μυαλό μου να μην παίρνει προσωπικά όσα λένε οι άλλοι και να θέτω τα όριά μου με ψυχραιμία. Έτσι, ανακάλυψα την αυτοπεποίθηση.
