Η ιστορία πάντα κουβαλάει μαζί της τη μαγεία των παλιών χρόνων και μας ταξιδεύει σε έναν κόσμο που φαίνεται απώτερος, όπως μια αλησμόνητη νύχτα στο παρελθόν. Μέσα από το χρόνο, το 1975 έρχεται να ξαναζωντανέψει η ντισκοτέκ “Τσικίτα”, ένας δημοφιλής προορισμός για τους θαμώνες της εποχής
Με τη φλογερή μας φαντασία και την αναμνηστική δύναμη των ιστοριών, μεταφερόμαστε στον κόσμο της διασκέδασης και της χαράς. Εκεί, οι άνθρωποι χορεύουν, τσακώνονται, φλερτάρουν και γελούν έως το πρωί. Οι νικητές παίρνουν τα πάντα και οι ηττημένοι αφήνουν πίσω τους τα όνειρα τους. Ο σκοπός μας είναι να επαναφέρουμε στη ζωή τους αυτούς τους θαμώνες, να γιορτάσουμε την ελευθερία και να αναβιώσουμε τα ονειρεμένα χρόνια τους
Όσο κοντεύουμε να γεράσουμε, τόσο περισσότερο μοιάζουμε με τους γονείς μας. Ο χρόνος περνά και οι αναμνήσεις φαίνεται πως εξαφανίζονται, όμως η ντισκοτέκ “Τσικίτα” βρίσκεται εδώ για να μας θυμίσει τα χαμένα όνειρα μας. Σε αυτό τον χειμώνα, αποφασίζουμε να φορέσουμε τα ρούχα των προκατόχων μας και να ζήσουμε τις ιστορίες τους. Πόσο κρατάει ένα όνειρο; Τόσο όσο η ίδια η ζωή μας, μέχρι να το πραγματοποιήσουμε ή μέχρι να τελειώσει
Η “Τσικίτα” ήταν ένας χώρος γεμάτος χαρά, αγάπη και χορό. Εκεί, οι θαμώνες ονειρεύονταν μέχρι τέλους, ακόμα και όταν ο χρόνος τους περνούσε προδοτικά. Όμως, οι αναμνήσεις παραμένουν ζωντανές μέσα από την μουσική, την αίσθηση του χορού και το πνεύμα της εποχής. Το 1975 ήταν η χρονιά που η Μαρία Κάλλας ζούσε και εμείς αναπνέαμε τη δική μας ελευθερία. Ήταν η χρονιά που ξέφυγε από τα όρια του χρόνου και προχώρησε σε έναν νέο κόσμο
Εκείνη τη νύχτα του Απριλίου, οι φιλίες δοκιμάστηκαν και η αυστηρή πραγματικότητα αποδείχθηκε ανίκητη. Το μαγαζί άδειασε, το θέατρο κλείστηκε και οι αναμνήσεις έμειναν στη λήθη. Ωστόσο, η αυθεντικότητα και το πνεύμα των θαμώνων έζησαν αιώνες. “Και οι άνθρωποι είναι ωραίο να είναι μαζί. Και να μένουν μαζί. Καταλαβαίνεις; Ξέρεις γιατί;”, λέει ο Χρήστος Χριστόπουλος, ένας από τους θαμώνες του “Τσικίτα”. Το 1975, η Ελλάδα ζούσε μια μεταμόρφωση. Στη μία άκρη του Ατλαντικού, η Microsoft ιδρύεται και εδώ συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τις σκοτεινές στιγμές της δικτατορίας. Οι δίκες δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί και η πολιτική αστυνομία αναπολεί την εξουσία που έχασε. Όμως, αντί για δίκες κατευθυνόμαστε στην αίθουσα για να δούμε την “Εμμανουέλα”. “Το παρελθόν είναι νωπό ακόμη”, όπως επισημαίνεται. Η ιστορία συγχωρεί, αλλά οι στιγμές παραμένουν γραμμένες στο χρόνο, αιώνιες και αβίαστες
Σε αυτήν τη μοναδική νύχτα του 1975, αληθινοί άνθρωποι συναντιούνται με χαρακτήρες ενός θεατρικού παρασκηνίου. Η ζωή και η φαντασία αλληλοσυνδέονται, δημιουργώντας έναν μαγικό κόσμο γεμάτο απρόβλεπτες στιγμές και εκπλήξεις. Η απόφαση να δημιουργήσουν τη δική τους ελληνική “Εμμανουέλα” γίνεται η αφορμή για να προσπαθήσουν να πιάσουν την εποχή που αλλάζει, να προλάβουν το τρένο του χρόνου
Στο τέλος, είναι θέμα επιλογής. Πηδάμε στο τρένο και ακολουθούμε την εξέλιξη, παραβιάζοντας τα όρια του παρόντος. Αντίθετα, μπορούμε να παραμείνουμε στον σταθμό, να παρακολουθούμε το τρένο να απομακρύνεται, αφήνοντας πίσω μας την παλιά ζωή μας. Όσα προλάβουμε να ζήσουμε είναι αυθεντικά και πραγματικά. Η ντισκοτέκ “Τσικίτα” είναι ένας κόσμος που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένος στη μνήμη μας, παρά το πέρασμα του χρόνου.
