Τεχνικά, κάθε φορά που αξιολογούνται οι καλύτεροι “δίσκοι” μιας χρονιάς, μιας εποχής ή ακόμη και όλων των εποχών, οι πάσης φύσεως ανθολογίες και συλλογές επιτυχιών δεν λαμβάνονται υπόψη. Αυτά τα “best of” και “greatest hits” συνοδεύουν την επίσημη ιστορία στην αφάνεια. Και ωστόσο, για πολλούς από εμάς, αυτές οι συλλογές ήταν η “ναρκωτική συνταγή” για να εισέλθουμε στον κόσμο των αγαπημένων μας καλλιτεχνών, και αυτό σε μια πολύ νεαρή ηλικία, τη στιγμή που όλα καταγράφονται μέσα μας με τον πιο έντονο και ανεξίτηλο τρόπο. Σε μια εποχή όταν το μπάτζετ για τη μουσική ήταν περιορισμένο και έπρεπε να ρισκάρεις να αγοράσεις ολόκληρο ένα άλμπουμ μόνο για ένα τραγούδι, ώστε να αποδείξεις ότι αξίζει, οι συλλογές υπήρξαν πολύτιμες, λειτουργώντας επίσης ως φροντιστήριο για να μάθουμε ένα συγκρότημα. Καμία άλλη συλλογή δεν ήταν τόσο οριστική και σημαντική όσο το “κόκκινο” (The Beatles / 1962-1966) και το “μπλε” (The Beatles / 1967-1970), άλμπουμ που έπλασαν το πλαίσιο για οτιδήποτε ακολούθησε. Μόνο οι δύο συλλογές του David Bowie (Changes One και Changes Two) που κυκλοφόρησαν στις αρχές της δεκαετίας του ’80, συνοψίζοντας τη μοναδική διαδρομή του, πραγματεύονται παρόμοια θέματα
Και τώρα, μισό αιώνα μετά, το “κόκκινο” και το “μπλε” κυκλοφορούν για μια ακόμη φορά, σε νέες αστραφτερές εκδόσεις και με ένα πλήθος επιπλέον τραγουδιών (12 στο πρώτο άλμπουμ και 9 στο δεύτερο) που θεωρητικά καθιστούν αυτήν την νέα έκδοση ακόμη πιο πλούσια σε ποιότητα και ποσότητα (και φυσικά, σε τιμή). Ωστόσο, με το “κόκκινο” και το “μπλε” δεν απλά μπαίνεις στον κόσμο των Beatles από την αρχή μέχρι το τέλος τους. Ακούγοντας αυτά τα αιώνια κομμάτια σε χρονολογική σειρά, βιώνεις το ταξίδι από την αθωότητα στην εμπειρία (ψυχεδελική και άλλη) και στη δημιουργική ωριμότητα, καθώς και από την εξωστρέφεια στην ενδοσκόπηση που χαρακτηρίζει μέχρι σήμερα την πορεία του συγκροτήματος. Ουδέν σημαντικό παίζει ότι οι δύο συλλογές κυκλοφόρησαν πριν από πενήντα χρόνια, ενώ οι Beatles είχαν ήδη διαλυθεί. Ούτε ότι οι ίδιοι δεν είχαν καμία ανάμειξη στην έκδοση, η οποία διοργανώθηκε από τον Άλεν Κλάιν, τον διαβόητο μάνατζερ που απολύθηκε ακριβώς πριν την κυκλοφορία των συλλογών, τον Απρίλιο του 1973. Είναι μια ειρωνική υποσημείωση στην ιστορία της pop και ροκ μουσικής το γεγονός ότι αυτός ο αποτρόπαιος χαρακτήρας ήταν υπεύθυνος τόσο για αυτές τις δύο συλλογές όσο και για την αντίστοιχη που έκανε για τους Rolling Stones, εισάγοντας πολλαπλές γενιές στο έργο τους. Και τώρα, μισό αιώνα μετά, το “κόκκινο” και το “μπλε” κυκλοφορούν για μια ακόμη φορά, σε νέες αστραφτερές εκδόσεις και με ένα πλήθος επιπλέον τραγουδιών (12 στο πρώτο άλμπουμ και 9 στο δεύτερο) που θεωρητικά καθιστούν αυτήν τη νέα έκδοση ακόμη πιο πλούσια σε ποιότητα και ποσότητα (και φυσικά, σε τιμή). Στο μυαλό μου όμως θα υπάρχει για πάντα η ακολουθία των τραγουδιών από τις αρχικές κυκλοφορίες των δύο δίσκων, αυτά που παίζανε στο πικάπ μας όταν δολοφονήθηκε ο Λένον και ο Πετρίδης μας έλεγε ότι αυτό ήταν το πιο τραγικό που είχε συμβεί ποτέ και το αποδεικνύει παίζοντας τα τραγούδια των Beatles για αρκετό καιρό.
