Η Σίρλεϊ Αν Φιλντ ήταν μία από τις μεγαλύτερες σταρ του βρετανικού κινηματογράφου στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Με τη φρεσκάδα και την ομορφιά της, κατάφερε να κερδίσει την καρδιά των θεατρόφιλων της εποχής, καθώς διέθετε έναν μοναδικό συνδυασμό αθωότητας και ελκυστικότητας. Η Φιλντ ανήκε στην ίδια γενιά με άλλες πανέμορφες ηθοποιούς του βρετανικού σινεμά, όπως η Τζούλι Κρίστι, η Σίλβια Σιμς και η Σίρλεϊ Ίτον
Η εμφάνισή της στην κοινή επιφάνεια έγινε το 1960 με την συμμετοχή της στην αμφιλεγόμενη ταινία “Peeping Tom” του Μάικλ Πάουελ, όπου υποδύθηκε έναν ρόλο τελείως αντίθετο από την πραγματική της προσωπικότητα. Ωστόσο, ο μεγάλος της χαρακτήρας ήρθε με τη συμμετοχή της στην ταινία “The Entertainer” του Τόνι Ρίτσαρντσον τον ίδιο χρόνο, όπου ενσάρκωσε τον ρόλο μιας έξυπνης και σαγηνευτικής γυναίκας δίπλα στον Λόρενς Ολίβιε. Ταυτόχρονα, πρωταγωνίστησε και στη νεανική ταινία “Beat Girl”, η οποία αντιπροσώπευε την αναδυόμενη ποπ κουλτούρα της εποχής
Ωστόσο, η κορυφαία ερμηνεία της Φιλντ βρίσκεται σε μία σχεδόν άγνωστη ταινία με τίτλο “Lunch Hour” του 1962, βασισμένη σε ένα μονόπρακτο θεατρικό έργο του Τζον Μόρτιμερ. Σε αυτήν την ταινία, η Φιλντ εντυπωσιάζει με την έξυπνη και σαγηνευτική της ερμηνεία, αλλά παράλληλα αποδεικνύει την ευαισθησία και τον προσδιορισμένο χαρακτήρα της
Στο έπος του Βρετανικού Νέου Κύματος, η Σίρλεϊ Αν Φιλντ συνεχίζει να λάμπει. Στην ταινία “Σάββατο βράδυ, Κυριακή πρωί” του Κάρελ Ράις το 1964, επαναλαμβάνει τον ρόλο του “καλού” κοριτσιού δίπλα στον Άλμπερτ Φίνεϊ. Δύο χρόνια αργότερα, εντυπωσιάζει στην πρωτοποριακή ταινία επιστημονικής φαντασίας “The Damned” του Τζόζεφ Λόουζι, αναδεικνύοντας τον πιο απειλητικό χαρακτήρα της. Το 1966, εμφανίζεται ως σέξι νοσοκόμα δίπλα στον Μάικλ Κέιν στην ταινία “Alfie”
Η Σίρλεϊ Αν Φιλντ συνέχισε να εργάζεται και τις επόμενες δεκαετίες στον κινηματογράφο με εξαιρετικές ερμηνείες σε χαρακτήρες. Ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς της ρόλους ήταν εκείνος της Ρέιτσελ στην ταινία “Ωραίο μου πλυντήριο” του Στίβεν Φρίαρς το 1985. Η παρουσία της στο Νέο Βρετανικό Κύμα όμως ήταν η επιτομή ενός συγκεκριμένου είδους “αγγλικότητας”. Με στοιχεία από The Guardian.
